Από αναβολή σε αναβολή
Σε εκ νέου αναβολή της πανεπιστημιακής αστυνομίας και υπαναχώρηση της κυβέρνησης οδήγησαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος. Ειδικότερα, και ενώ η συγκεκριμένη διάταξη του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη έχει ψηφιστεί εδώ και ενάμιση χρόνο, και παρά την προκλητική στήριξη των κυρίαρχων ΜΜΕ στην κυβέρνηση και την ανερυθρίαστη προπαγάνδα για την «ανομία στα πανεπιστήμια» κλπ, είναι η πολλοστή φορά που η είσοδος των Ομάδων Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ) στις σχολές αναβάλλεται. Σε αυτό συνέβαλε τώρα και η αντίδραση του φοιτητικού κινήματος και της ακαδημαϊκής κοινότητας συνολικά απέναντι στο νέο νόμο-πλαίσιο. Ταυτόχρονα, η συνεχής προκλητική παρουσία των ΜΑΤ και της αύρας στο ΑΠΘ, οι σοβαροί τραυματισμοί φοιτητών, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις αποτέλεσαν παράγοντα που έπληξαν την εικόνα της κυβέρνησης και αναμφίβολα υποχρέωσαν τις ηγεσίες των υπουργείων Προστασίας του Πολίτη και Παιδείας σε μία προεκλογική περίοδο να μην προχωρήσουν σε περαιτέρω όξυνση του κλίματος καταστολής και τρομοκρατίας.
Όσο και αν η θέσπιση και εγκατάσταση των ΟΠΠΙ αποτελεί για τη Νέα Δημοκρατία έναν πολιτικό στόχο για την προώθηση συνολικότερα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής στα πανεπιστήμια, η διαρκής αναβολή της αποδεικνύει περίτρανα πως η αγωνιστική υπεράσπιση των δημοκρατικών κεκτημένων και δικαιωμάτων των φοιτητών είναι η μόνη που μπορεί να βάλει φραγμό στην κυβερνητική πολιτική της καταστολής και της τρομοκρατίας. Εκτός βέβαια από την πανεπιστημιακή αστυνομία και τη συνεχή παρουσία των ΜΑΤ στο ΑΠΘ -υποτίθεται για την «προστασία» των έργων για την ανέγερση βιβλιοθήκης στο Βιολογικό- η κυβέρνηση, μέσω του νέου νόμου-πλαισίου και τη διάταξη για τα ενιαία ψηφοδέλτια και την αντικατάσταση των διοικητικών συμβουλίων των φοιτητικών συλλόγων από «συμβούλια φοιτητών», επιχειρεί μία πρωτοφανή αντιδημοκρατική παρέμβαση στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος, όπως έχει αντίστοιχα κάνει στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο νέος νόμος-πλαίσιο
Το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, που ενισχύει ακόμη περισσότερο τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στα πανεπιστήμια, επαναφέρει τα διετή και τριετή προγράμματα σπουδών, την εξίσωση των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με εκείνα των ιδιωτικών κολεγίων, μετατρέπει τα πτυχία σε κουρελόχαρτα, κινείται προς την κατεύθυνση της πλήρους εγκατάλειψης της δημόσιας δωρεάν τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από το κράτος και καταργεί το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, έχει βρει απέναντί του το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας. Εκτός από το φοιτητικό κίνημα, τόσο οι πρυτανικές αρχές των πανεπιστημίων, όσο και οι σύλλογοι των μελών ΔΕΠ και τα σωματεία των διοικητικών υπαλλήλων έχουν σταθεί και στέκονται απέναντι στον νέο νόμο-πλαίσιο, ανεξάρτητα από το αν οι αντιδράσεις των πρυτάνεων ειδικά έχουν περισσότερο να κάνουν με την ενδεχόμενη απώλεια των προνομίων τους από την υπάρχουσα κατάσταση σε ό,τι αφορά στην εκλογή τους κλπ, έχει σημασία πως πέρα από την κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας δεν έχει παρά την ελάχιστη υποστήριξη από την ακαδημαϊκή κοινότητα.
Αυτή την ελάχιστη υποστήριξη καθόλου δεν άφησε ανεκμετάλλευτη η κυβέρνηση, προχωρώντας στην ανακοίνωση για την υποψηφιότητα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ του πρύτανη του ΑΠΘ Νίκου Παπαϊωάννου, στέλνοντας και ένα ακόμη μήνυμα για την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει μέχρι τέλους όχι μόνο με την πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά και συνολικά με τις αντιδραστικές και νεοφιλελεύθερες αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άλλωστε, δεν είναι τυχαία η περίοδος που η κυβέρνηση επέλεξε για να φέρει τον νέο νόμο, δηλαδή λίγο πριν την εξεταστική του εαρινού εξαμήνου και το κλείσιμο των σχολών για το καλοκαίρι, ακριβώς για να περιορίσει τις αντιδράσεις του φοιτητικού κινήματος.
Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις
Το αμέσως προηγούμενο διάστημα πραγματοποιήθηκαν Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων σε όλη τη χώρα, μέσα από τις οποίες αποφασίστηκαν αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά πόλεις, όπου οι φοιτητές διαδήλωσαν αγωνιστικά την αντίθεσή τους στην πανεπιστημιακή αστυνομία και τον νέο νόμο. Όσο και αν οι κινητοποιήσεις αυτές είναι ακόμη αρκετά αναντίστοιχες σε σχέση με το μέγεθος της επίθεσης που δέχεται το φοιτητικό κίνημα, ωστόσο δείχνουν το δρόμο για την ανατροπή της πολιτικής των ταξικών φραγμών και της καταστολής. ‘Ομως, ο δρόμος αυτός δεν έχει απέναντί του μόνο τις δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ ή μια σειρά πρυτανικών αρχών που στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική, αλλά πολλές φορές βρίσκει εμπόδια από δυνάμεις που -διακηρυκτικά τουλάχιστον- αναφέρονται στην αριστερά.
Η διασπαστική-διαλυτική
πολιτική των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ
Όπως πέρυσι οι δυνάμεις της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ αποφάσιζαν το «αγωνιστικό» κλείσιμο του αγώνα ενάντια στο νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη γιατί κατά τα λεγόμενά τους «ο κόσμος δεν τραβούσε», έτσι και φέτος, μετά τον αποκλεισμό των πυλών των πανεπιστημίων την Παρασκευή 10 Ιούνη, οι δυνάμεις αυτές για μια ακόμη φορά υποκλίθηκαν στην εξεταστική και την καλοκαιρινή ραστώνη, ανακοινώνοντας στην πραγματικότητα πως «τα λέμε από Σεπτέμβρη». Είχαν προηγηθεί οι διασπαστικές προτάσεις των ίδιων δυνάμεων στις Γενικές Συνελεύσεις, όπου τα ίδια αιτήματα και οι ίδιες κινητοποιήσεις ψηφίζονταν σε διαφορετικά «πλαίσια», με αποτέλεσμα να διασπώνται ολόκληρες συνελεύσεις, όχι στη βάση μιας ουσιαστικής αντιπαράθεσης πάνω στα πραγματικά επίδικα, αλλά στη βάση κάποιων υποτιθέμενων «σχεδιασμών» των ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ. Ακολούθησαν στη συνέχεια εκατέρωθεν τραμπουκισμοί, προπηλακισμοί και ξυλοδαρμοί ανάμεσα σε μέλη της ΑΡΑΣ και της ΚΝΕ στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, με την αναπαραγωγή πρακτικών που δεν έχουν καμία σχέση όχι μόνο με την αριστερά, αλλά με το ίδιο το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα και τις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες. Αποκορύφωμα στη διαιρετική πολιτική των δυνάμεων του ρεφορμισμού ήταν το διασπαστικό κάλεσμα της ΠΚΣ για απογευματινή κινητοποίηση και συντονισμό των φοιτητικών συλλόγων την Πέμπτη 9/6 στα Προπύλαια, το οποίο μάλιστα, αφού είχε προαποφασίσει το πλαίσιο, την ώρα, το μέρος, ακόμη και το συντονισμό, παρουσίαζε στις συνελεύσεις των συλλόγων ως δήθεν «ανοιχτό σε συνδιαμόρφωση»! Από την άλλη, οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ δεν προχώρησαν καν σε κάλεσμα για κινητοποίηση την Πέμπτη, παρά μόνο σε συμβολικές κινητοποιήσεις στις συγκλήτους, τις κοσμητείες και τις διοικήσεις των τμημάτων, για να «εκβιάσουν» υποτίθεται αποφάσεις των τελευταίων κατά του νέου νόμου.
Στο μαζικό ενωτικό αγώνα
η ελπίδα
Ακριβώς αυτή η σεχταριστική και διαλυτική πολιτική των ρεφορμιστικών δυνάμεων της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ με τους ξυλοδαρμούς και τη μετατροπή των σχολών σε ρινγκ, με τις διασπαστικές κινητοποιήσεις και προτάσεις είναι που αναπαράγει διαρκώς απογοητεύσεις και κλίμα ηττοπάθειας στο φοιτητικό κίνημα. Και είναι η κυριαρχία των δυνάμεων αυτών στις φοιτητικές κινητοποιήσεις που περιορίζει τις αγωνιστικές δυνατότητες και την προοπτική νίκης του φοιτητικού κινήματος. Κόντρα στο κλίμα αυτό, οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας, όλη αυτή την περίοδο, στις συνελεύσεις, τις κινητοποιήσεις και τις παρεμβάσεις τους στις σχολές, έδωσαν τη μάχη για να προβληθεί η αναγκαιότητα μαζικής συσπείρωσης και αγωνιστικής ενότητας των φοιτητών στα αιτήματα ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και το νέο νόμο-πλαίσιο, για την ενίσχυση του αγώνα για τη συνολική ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής διάλυσης της δημόσιας-δωρεάν παιδείας, των πτυχίων και της εργασιακής προοπτικής των φοιτητών.
