Αργήσαμε, σύντροφε. Αργήσαμε πολύ.
Πρέπει να πούμε το δικό μας τραγούδι.
Αυτό πάλι, που δεν μας αφήνουν να τους ξεχάσουμε, πώς σας φαίνεται; Δεν το βουλώνουνε. Επανέρχονται για να μας κογιονάρουνε μέσα στα μούτρα μας. Ο λόγος για τον αξέχαστο Σόιμπλε. Των μνημονίων και του χαιρέκακου χαμόγελου. Έδωσε συνέντευξη στο μεγάλης κυκλοφορίας, γερμανικό, Σπίγκελ. Και είπε ο στόμας του:
1) Ότι πολλές φορές «πονάει» να βλέπει κανείς εικόνες, όπως τον εαυτό του ως Χίτλερ, αλλά πρέπει να μάθει να ζει με αυτό.
2) Ότι παρόλο που πιστεύει στο «δόγμα» των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, είναι «μεγάλος οπαδός της διδασκαλίας του Τζον Μέιναρντ Κέινς, ο οποίος ζητά από το κράτος να διαδραματίζει ισχυρό ρόλο στην οικονομία σε περιόδους κρίσης».
3) Ότι έχει ευθύνη έναντι των πολιτών που τον ψήφισαν. «Φυσικά και θα ήταν ωραίο να απολάμβανα υψηλή δημοφιλία στην Βραζιλία, αλλά δεν με ψήφισαν οι Βραζιλιάνοι», και αποκάλυψε ότι κατά την διάρκεια της κρίσης λάμβανε πολλές επιστολές από την Ελλάδα που έλεγαν: «Γνωρίζουμε ότι υπαίτιος δεν είστε εσείς, αλλά η κυβέρνησή μας».
4) Ότι, μάλιστα ότι «παρεμπιπτόντως, είχα πάντα μεγάλη ενσυναίσθηση για τους άλλους στην Ευρώπη».
Εμάς πάλι:
1) Ποσώς μας ενδιαφέρει πώς θα μάθει να ζει. Έζησε και ζει, ακριβώς σαν αυτό που ήταν πραγματικά. Για το λαό του και τους λαούς της Ευρώπης, που στενάζουν και πεινάνε με τις πολιτικές της λιτότητας που αυτός εφάρμοσε. Μισητός. Οι γελοιογραφίες απλώς του χαλάνε τη σούπα.
2) Δηλαδή, τι θα είχε εφαρμόσει αν δεν ήταν οπαδός του Κέινς και ήταν οπαδός του άλλου καλόπαιδου, του Φρίντμαν; Ή μήπως ήταν μέχρι σήμερα, (οπαδός του) και τώρα που τα αφεντικά του οι βιομήχανοι, βάζουν το χέρι βαθιά στον κρατικό κορβανά τον θυμήθηκε το μακαρίτη, τον Κέινς, αυτόν και το «ρόλο» του κράτους; Ή μήπως διακρίνει πως η πολιτική της εξαθλίωσης του ίδιου τού λαού του, έχει κάνει τα θεμέλια του καπιταλισμού τους να τρίζουν; Και τα δυο μαζί.
3) Ας ξεπεράσουμε το γεγονός ότι θεωρεί τους υπόλοιπους Ευρωπαίους …Βραζιλιάνους. Κάτι εξωτικό; Κάτι υποτιμητικό; Ας μας πει όμως ποιοι, τρίδουλοι πατριώτες, αλληλογραφούσαν μαζί του με επιστολές – συγχωροχάρτια. Ονόματα θέλουμε. Και τις επιστολές. Και θα φροντίσουμε να μην πάνε στη Βραζιλία, όπου δεν ισχύουν τα πρωτόκολλα παράδοσης εγκληματιών, πάσης φύσεως.
4) Ενσυναίσθηση, μαθαίνουμε, είναι η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου, και η κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων του. (Όχι η συμπάθεια). Κάντε το εικόνα. Κάθε πρωί, πριν τον καφέ, ένοιωθε μια ενσυναίσθηση. Μόλις έπινε τον καφέ, τράβαγε μια απόλυτη αναισθησία που τον έκανε …εντελώς Σόιμπλε. Βρείτε του βρε παιδιά κανένα ρόλο στο «Λογική και Ευαισθησία», της Τζέιν Όστεν, του γοητευτικού Τζων Γουίλλομπι, ας πούμε. Για να παραμυθιαζόμαστε με όρους 18ου αιώνα.
Μπορείς να λες φούμαρα, στις στημένες συνεντεύξεις των «βολικών» δημοσιογράφων, αλλά όσο πιο πολύ μιλάς, κινδυνεύεις να πεις και καμιά αλήθεια, άθελά σου. Σαν το παιδί για υιοθεσία, τον υπουργό Υγείας, Κικίλια, που δήλωσε φωναχτά, πως στη διάρκεια του κορονοϊού η κυβέρνηση παρέκαμψε τις νόμιμες οδούς πληρωμής φαρμακευτικού υλικού και πλήρωνε με …βαλίτσες. Τους προμηθευτές. Γιατί τους γιατρούς που τους χειροκροτήσαμε, τους έχει ακόμα απλήρωτους.
Έτσι και ο Σόιμπλε είπε στο δημοσιογράφο, μιλώντας για τη γερμανική πολιτική αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση: «Δεδομένης της ιστορίας μας, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί ώστε να έχουμε καλές σχέσεις με τους Ευρωπαίους γείτονές μας». Ουάου!! Που έλεγε και ο Ντάισελμπλουμ. Πάνε οι «εταίροι» περίπατο. Γείτονες απλοί. Και η Γερμανία Ούμπερ Άλες. Διότι με τη γεωγραφική εξαίρεση της Ελβετίας, η Γερμανία περιστοιχίζεται από «εταίρους». Θα μας μείνει μόνο ο Άδωνις να έχει «εταίρους και φίλους» στην Ευρώπη. Το ευρωπαϊκό καράβι που βουλιάζει, το εγκαταλείπουν πρώτα τα ποντίκια και τελευταίοι οι ηλίθιοι.
H αλήθεια είναι πως ΕΜΕΙΣ πρέπει να θυμόμαστε. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, αυτά που κάνανε. Γιατί δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Θα τα ξανακάνουν, χωρίς ευαισθησία, χωρίς δισταγμό, με αναισθησία, κάθε φορά που εμείς θα ξεχνάμε.
Τάνια
