Σε αναβρασμό βρέθηκαν λίγο πριν την 25η Μαρτίου οι 850 εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, καθώς και οι κάτοικοι των περιοχών 5 νομών (Φθιώτιδα, Βοιωτία, Εύβοια, Καστοριά και Κοζάνη) όπου βρίσκονται μονάδες της επιχείρησης και ζουν από αυτήν, με περιφερειακές δραστηριότητες. Αρχές Απριλίου, έληγαν οι ορισμένου χρόνου συμβάσεις που υπογράφουν το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι της επιχείρησης, σύμφωνα με νόμο που η κυβέρνηση της Ν.Δ. είχε εισηγηθεί και ψηφίσει για «εκκαθάριση εν λειτουργία και παραμονή των εργαζομένων στην εργασία, μέχρι η ΛΑΡΚΟ να περάσει σε νέο ιδιοκτήτη».
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. επιχείρησε να αθετήσει τον παραπάνω νόμο και με εισήγησή της στη ΔΥΠΑ (πρώην ταμείο ανεργίας) πρότεινε απολύσεις των εργαζομένων, πριν εκδικαστεί (26/3/24) προσφυγή που κατέθεσε η ιρλανδική εταιρεία CMI για το αποτέλεσμα του διαγωνισμού και βγάλει απόφαση το ΣτΕ, για το αν ο διαγωνισμός θα μπει σε νέα φάση και πριν ολοκληρωθεί η μεταβίβαση της ΛΑΡΚΟ στον νέο ιδιοκτήτη.
Όσα είχαν τάξει οι κυβερνητικοί παράγοντες το προηγούμενο διάστημα στους εργαζόμενους περί διασφάλισης κάποιων θέσεων εργασίας στην επιχείρηση του νέου ιδιοκτήτη ή περί απασχόλησης των υπόλοιπων εργαζομένων σε άλλους φορείς του δημοσίου, πάρθηκαν πίσω εν μία νυκτί και μάλιστα θρασύτατα οι κύριοι Σταϊκούρας (εισηγητής του νόμου) και Οικονόμου, καμαρωτοί και λουστραρισμένοι με τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους πήγαν στη Λοκρίδα να πάρουν μέρος στην τοπική θρησκευτική εορτή στην Αταλάντη την 25η Μαρτίου. Ιδιαίτερα ο Σταϊκούρας, όταν στριμώχτηκε απ’ την παρέμβαση των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ που είχαν κινητοποιηθεί και βρίσκονταν κι αυτοί εκεί και με το περίσσιο θράσος «του δολοφόνου που επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος», τους είπε «δεν υπάρχει κανένας επενδυτής.. φιλάκια!» προκαλώντας την οργή τους.
Ακολούθησαν κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο Υπουργείο Οικονομίας στις 27 και 28 Μάρτη και συνέντευξη τύπου, σε συντονισμό με φορείς, ιδιαίτερα των περιοχών Φθιώτιδας και Βοιωτίας και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να δεσμευτεί για ανανέωση των συμβάσεων των εργαζομένων μέχρι τις 12 Μαΐου και έναρξη διαλόγου με τα σωματεία την πρώτη εβδομάδα του Απρίλη. Οι εργαζόμενοι κατήγγειλαν ότι το σχέδιο της κυβέρνησης για τη ΛΑΡΚΟ ήταν 4 χρόνια να σπαταλήσουν τα χρήματα του λαού για να πουλήσουν ψεύτικα ωραία λόγια «ανάπτυξης» και τελικά να τη χαρίσουν στην ΤΕΡΝΑ για να την κλείσει και να υφαρπάξει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από την ισοπέδωση των εγκαταστάσεων και 20 δισ. προίκα ορυκτού πλούτου.
Συνεχίζουν να διεκδικούν την ενιαία λειτουργία της ΛΑΡΚΟ και την ανάπτυξή της με τη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας.
Καλούν στη συνέχεια του αγώνα, με ενότητα και αποφασιστικά με επόμενο σταθμό την Πανελλαδική απεργία της 17ης Απρίλη.
