Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν
Τι να γράψεις τώρα για τα φαιδρά των δημοτικών εκλογών…
Η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό στην Παλαιστίνη.
Και τι να γράψεις όταν όλα έχουν ειπωθεί. Μόνο που τα ξεχνάμε και για λίγο αποδεχόμαστε την παντοδυναμία των ισχυρών και με απογοήτευση κάνουμε βήματα πίσω.
Αφορμή η διαπίστωση του δημοσιογράφου της ισραηλινής εφημερίδας «Χααρέτζ», Γκίντεον Λεβί, σε άρθρο του: «Αποδεικνύεται ότι ακόμη και ο πιο εξελιγμένος και ακριβός φράχτης στον κόσμο μπορεί να παραβιαστεί με μια παλιά μπουλντόζα που βγάζει καπνό, όταν το κίνητρο είναι μεγάλο. Αυτός ο αλαζονικός φράχτης μπορεί να διασχιστεί με ποδήλατα και μηχανάκια, παρά τα δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν σε αυτό και παρά τους ακριβοπληρωμένους διάσημους εμπειρογνώμονες και εργολάβους». Ασυναίσθητα το μυαλό μάς πήγε στα 1965, όταν η γαλλίδα δημοσιογράφος, Μαντλέν Ριφό, έγραφε μέσα από την κατεχόμενη χώρα των Βιετκόνγκ, για το βιβλίο της «Με τους αντάρτες του Βιετνάμ»: «…διασχίζαμε πεζοί ή με ποδήλατο μια χώρα όπου το μπαμπού νικά το ατσάλι των σύγχρονων όπλων…». Βιετνάμ – Παλαιστίνη. Παλαιστίνη – Βιετνάμ. Δυο ολότελα διαφορετικές ιστορικές περίοδοι. Δυο διαφορετικές ιστορίες. Μια αιώνια αλήθεια. «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα», κατά πως έλεγε το ΕΑΜ.
Αυτούς τους μικρούς λαούς που διαλέγουν τα λιανοντούφεκα, απέναντι στους σιδερόφρακτους στρατούς, τους αγκαλιάζει όλη η ανθρωπότητα. Και κάνει τις κόρες τους, Κόρες της και τους γιους τους, Γιους της. Ημερεύει η ψυχή σου, μέσα στην αγριότητα της γενοκτονίας στη Γάζα, με τις εικόνες από τα μιλιούνια των ανθρώπων που κατέβηκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τον λαό της Παλαιστίνης, σε ολόκληρη τη γη. Και αν για τον υπόλοιπο κόσμο -αποδεδειγμένα αντιαμερικάνικο και αντιδυτικό- είναι φυσιολογικό, οι ογκώδεις διαδηλώσεις στην καρδιά του κτήνους, σε όλες ανεξαίρετα τις δυτικές πρωτεύουσες και τις μεγάλες πόλεις των χωρών-μακελάρηδων, σημαίνουν: μιλιούνια στους δρόμους, δυο και τρεις φορές μιλιούνια στις καρδιές.
Στις ΗΠΑ, σύμφωνα με διήμερη έρευνα του Reuters (Ρόιτερς), που ολοκληρώθηκε την Παρασκευή 13/10, η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών τάσσεται υπέρ των αμάχων της Γάζας. Με μια κοινή δήλωσή τους οι φοιτητικές ομάδες της Ivy League (Άιβι Λιγκ), δήλωσαν: «Θεωρούμε το ισραηλινό καθεστώς εξ ολοκλήρου υπεύθυνο για όλη την εκτυλισσόμενη βία. Τα σημερινά γεγονότα δεν συνέβησαν στο κενό. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στη Γάζα αναγκάστηκαν να ζουν σε υπαίθριες φυλακές». Η Ivy League αποτελείται από τα πανεπιστήμια Μπράουν, Κολούμπια, Κορνέλλ, Ντάρτμουθ, Χάρβαρντ, Πενσιλβάνιας, Πρίνστον και Γέιλ. Αν και ξεκίνησε σαν αθλητική ένωση (Λίγκα), σύμφωνα με τη wikipedia: «Η ένωση αυτή όμως, χρησιμοποιείται για την αναφορά αυτών των οχτώ πανεπιστημίων σαν ένα σύνολο πέρα από τα αθλήματα».
Στον αντίποδα των λαών οι μακελάρηδες. Η Ούρσουλα Φον, στις 19/10/2022 έλεγε για τη Ρωσία: «Επιθέσεις σε υποδομές, ιδίως ηλεκτρισμό, αποτελούν εγκλήματα πολέμου. Το να αποκόψεις άνδρες, γυναίκες και παιδιά από το νερό, το ρεύμα και την θέρμανση είναι καθαρά τρομοκρατική πράξη». Για να τσακιστεί να πάει, το 2023, στο Ισραήλ και να σφίξει το χέρι του Ισραηλινού υπουργού άμυνας που δήλωσε «Δεν θα υπάρχει καθόλου ηλεκτρικό ρεύμα, καθόλου φαγητό, καθόλου καύσιμα, όλα είναι κλειστά. Μαχόμαστε ενάντια σε ανθρώπινα ζώα και δρούμε αναλόγως»… «Οι διαπραγματεύσεις με δολοφόνους δεν αποτελούν επιλογή για την εκλεγμένη κυβέρνηση του Ισραήλ», έκρωξε ο Τζορτζ Μπους της Φαλούτζα -του Ιράκ… «Είναι αδιανόητο για τους Ισραηλινούς η διεθνής κοινότητα να συζητήσει με εκείνους που ξεκίνησαν την σύγκρουση, που σκότωσαν τόσους ανθρώπους και πήραν τόσους ομήρους. Πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους τιμωρία», αντήχησε ο ματοβαμμένος Κίσσιντζερ.
Απελπιστικά μόνοι, απελπιστικά λίγοι.
«Όταν ακονίζεις ένα κομμάτι σίδερο με υπομονή, θα το κάνεις βελόνι», έλεγε επιγραφή σε «εργοστάσιο» κατασκευής αυτοσχέδιων ρουκετών στο Βιετνάμ στα 1965.
Μπορεί η τωρινή εξέγερση στο Μεσολόγγι της Γάζας να μην έχει το πολυπόθητο, για τους λαούς του κόσμου, αποτέλεσμα. Κι όμως. Ο Ίκαρος πέταξε σχεδόν ίσαμε τον ήλιο.
Είπαμε, όλα έχουν ειπωθεί. Να μην τα ξεχάσουμε.
Τάνια
