Στην παρθενική του ομιλία ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής, Χαβιέρ Μιλέι, ήταν ξεκάθαρος: «…οι επιχειρήσεις δεν θα επενδύσουν αν δε δουν μια δημοσιονομική αναπροσαρμογή…Δυστυχώς σας λέω ότι δεν υπάρχουν λεφτά…Συνεπώς το συμπέρασμα είναι ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από την προσαρμογή και δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από το σοκ. Φυσικά, αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες στο επίπεδο της δραστηριότητας, της εργασίας, των πραγματικών μισθών και του αριθμού των φτωχών. Δεν αναζητήσαμε, ούτε θέλαμε, τις σκληρές αποφάσεις που θα παρθούν τις επόμενες εβδομάδες. Αλλά δυστυχώς έχουμε αφεθεί χωρίς επιλογή. Ωστόσο η δέσμευσή μας προς τους Αργεντινούς δεν αλλάζει. Θα λάβουμε όλες τις απαραίτητες αποφάσεις για να φτιάξουμε το πρόβλημα που δημιούργησαν 100 χρόνια σπατάλης από την πολιτική τάξη, ακόμη και αν είναι σκληρό στην αρχή…»
Με λίγα λόγια ο λαός της Αργεντινής καλείται να θεραπευθεί από 100 χρόνια φτώχειας… με περισσότερη ανεργία, μειώσεις μισθών και αύξηση των φτωχών! Έχει άραγε όριο το θράσος και η μούρλια των νεοφιλελεύθερων; Η αλήθεια είναι ότι από παρόμοια «συλλογιστική» είχαν συνοδευτεί και τα μνημόνια του ΔΝΤ ως «θεραπεία σοκ» στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Πάντα έτσι γίνεται με αυτές τις «προσαρμογές» ανά τον κόσμο. Παρουσιάζονται ως προσωρινά και «εμπροσθοβαρή» τάχα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, που σύντομα θα οδηγήσουν τους λαούς που τα υφίστανται στο ξέφωτο, που τελικά δε φαίνεται ποτέ…
Ο Μιλέι ωστόσο συνεχίζει με επιπλέον σαφήνεια: «Συνεπώς, σε μια τέτοια κατάσταση δε μπορεί να υπάρχει αμφιβολία ότι η μόνη πιθανή επιλογή είναι μια συντεταγμένη προσαρμογή, της οποίας όλο το βάρος θα πέσει στο κράτος και όχι στον ιδιωτικό τομέα…» Δηλαδή το σοκ θα αφορά μόνο τα λαϊκά στρώματα μέσω δραστικών περικοπών και μεταρρυθμίσεων που θα έχουν τα αποτελέσματα που ο ίδιος ομολογεί και όχι τον «ιδιωτικό τομέα», δηλαδή την οικονομική ολιγαρχία της χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι η Αργεντινή έχει έναν μεγάλο τομέα δημόσιων επιχειρήσεων, οι οποίες υφίσταται σκανδαλώδη κακοδιαχείριση, μια συνθήκη που έχει συνεισφέρει στη χρόνια οικονομική κακοδαιμονία της χώρας και θυμίζει και τη δική μας περίπτωση. Ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησε στην απελπισία της επιλογής του Μιλέι από τους Αργεντινούς στις εκλογές.
Ο νέος πρόεδρος κινείται γρήγορα, αποφασίζοντας να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα κατά 50% και παρουσιάζοντας προεδρικό διάταγμα που αφορά την κατάργηση 366 περίπου νόμων, που περιλαμβάνουν διάφορες ρυθμίσεις προστασίας των εργαζομένων και των ενοικιαστών κατοικιών. Παράλληλα ανακοίνωσε σαρωτικές περικοπές σε κρατικές επιδοτήσεις στα καύσιμα και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Όπως έχουμε ξαναγράψει, όλα αυτά έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό από τη διοίκηση του ΔΝΤ, στο οποίο η Αργεντινή χρωστάει τουλάχιστο 44 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ταχύς ήταν και όσον αφορά την ένταξη της Αργεντινής στους BRICS. Με επιστολή του στον Λούλα Ντα Σίλβα, πρόεδρο της Βραζιλίας, και προς άλλα μέλη της συνεργασίας, ενημέρωσε ότι «η ένταξη της Δημοκρατίας της Αργεντινής στους BRICS ως μόνιμο μέλος από την πρώτη Ιανουαρίου του 2024 δεν κρίνεται σκόπιμη». Φαίνεται πως η Αργεντινή θα στρέψει και πάλι το βλέμμα της προς τους Αμερικάνους με τον Μιλέι στο τιμόνι.
Ωστόσο ο λαός της Αργεντινής, τουλάχιστον αυτοί που δεν στήριξαν τον δήμιό τους, δεν κάθεται άπραγος απέναντι στις αντιλαϊκές επιθέσεις του Μιλέι. Η πρώτη μεγάλη διαδήλωση ενάντια στα μέτρα του έλαβε χώρα στο Μπουένος Άιρες στις 27 Δεκεμβρίου, με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές να κατακλύζουν την πρωτεύουσα. Παρά και ενάντια στο διάταγμα του Μιλέι που προβλέπει απαγορευτικά ότι οι διαδηλωτές θα πληρώσουν τα έξοδα για τη χρησιμοποίηση των δυνάμεων καταστολής εναντίον τους!
Η Ένωση κρατικών υπαλλήλών ανακοίνωσε κινητοποίηση – στάση εργασίας για τις 15 Γενάρη, κατά των μαζικών απολύσεων, ενώ η Συνομοσπονδία Εργαζομένων Αργεντινής προγραμματίζει γενική πανεθνική απεργία.
