Στην ιστορία, άμα δεν σιγουρέψεις τις πέτρες και τις μέρες, θα τις φάει η βροχή και η λήθη. Ύστερα θα ’ρθουν οι σταυρωτήδες και οι βασανιστές των λέξεων και θα σκορπίσουν στα τέσσερα πέρατα του κόσμου τα νοήματά τους, έτσι που κανείς δεν θα αναγνωρίζει το λύκο και το πρόβατο και κανένας πια δεν θα σταυροκοπιέται όταν νεράιδες και ξωτικά θα τον αλυσοδένουν πάνω στα δοκάρια της αμορφωσιάς και των προλήψεων.
Μέσα στα σχολεία, όσα δεν έκλεισε ο νεοφιλελευθερισμός και δεν τόλμησε να πληθύνει η για πρώτη φορά κυβερνώσα αριστερά, κάθε δάσκαλος εκτός από τους χάρτες και τους πίνακες έχει και ένα άλλο μέσο για να διδάξει· τη ζωή του.
Και όταν επελαύνουν οι μαύρες στρατιές του σκότους και της άλογης βίας, να προτάσσει τον εαυτό του ως ζωντανή μαρτυρία ότι υπάρχει ελπίς, όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε ο δάσκαλος Νίκος Τεμπονέρας εκείνο το πρωινό της 9ης Γενάρη. Μαζί με τους συντρόφους του πως έπρεπε να υπερασπίσει τα παιδιά και την παιδεία. Μη λογαριάζοντας το κόστος που σκουριάζει τα μυαλά των ανθρώπων και λιγοστεύει το φως της μέρας.
Κάπως έτσι σταυρώθηκε πριν από 33 χρόνια και παραδόθηκε στρατιές των νέων που τον κουβαλούν στους ώμους τους φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του.
Όχι για να διώξουν το φόβο, αλλά φοβούμενοι μήπως λησμονηθεί το όνομά του και πάει η θυσία του χαμένη, όπως έγινε με τόσους άλλους. Αλλά όλοι εμείς που λαμνοκοπάμε σε στέρφες ακόμα λίμνες υποσχόμαστε πως μία από τις λεωφόρους του μέλλοντος θα γράφει το όνομά του.
Νίκος Τεμπονέρας. Και από κάτω με ολόφωτα γράμματα: ΖΕΙ
Θανάσης Τσιριγώτης
