Καθώς φεύγει το 2023 χώρες καταστρέφονται, λαοί αιματοκυλούνται,
τα σύννεφα του πολέμου απλώνονται και τα κύματα της προσφυγιάς δυναμώνουν
Καθώς το 2023 βρίσκεται στο τέλος του, οι διεθνείς και οι εσωτερικές συνθήκες χαρακτηρίζονται από μεγάλη αστάθεια και επικινδυνότητα. Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία εξακολουθεί να είναι σε περιδίνηση και η πολιτική και κοινωνική κρίση απλώνεται -με διαβαθμίσεις και τις σχετικές ιδιαιτερότητες- σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες μέχρι τις πιο αδύναμες και φτωχές.
Η ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια και ο πληθωρισμός, που ξεσπούν με μανία πάνω στις εξουθενωμένες κοινωνίες σε όλο τον πλανήτη, σε συνδυασμό με τις φυσικές καταστροφές και την περιβαλλοντική κρίση, αφήνουν ένα δραματικό αποτύπωμα στη ζωή και τα δικαιώματα των λαών. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση εντείνεται και η φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του παγκόσμιου πληθυσμού βαθαίνει και διευρύνεται, με τους λαούς των φτωχών χωρών της Αφρικής και της Ασίας να αντιμετωπίζουν συνθήκες λιμού.
Την ίδια στιγμή, ο πλούτος των λίγων εκατοντάδων δισεκατομμυριούχων εκτοξεύεται.
Η μισή ανθρωπότητα ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (6,85 δολάρια την ημέρα), με το 25% να είναι κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας (3,65 δολάρια την ημέρα), όταν κάθε μέρα -κατά το 2023- οι μεγιστάνες έβαζαν «στην άκρη» 14 εκατομμύρια δολάρια! Οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται και η καπιταλιστική βαρβαρότητα εκδηλώνεται στην πιο άγρια μορφή κατά τα μεταπολεμικά χρόνια. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός σαρώνει, παράλληλα, εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις και έχει περάσει στον ακραίο αυταρχισμό, την ανοιχτή αντιλαϊκή βία και τρομοκρατία, στα στρατοκρατικά καθεστώτα «έκτακτης ανάγκης».
Καθώς συνεχίζεται ο πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης και το κράτος-εξολοθρευτής σφυροκοπά τη Λωρίδα της Γάζας, τα σύννεφα του πολέμου, της απειλής πολέμου, των συγκρούσεων και κάθε είδους κρίσης και αναταραχής απλώνονται σε ένα κόσμο όπου οι μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές και αναδιατάξεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ακροβολίζονται σε μια άγρια διαμάχη ενίσχυσης της παγκόσμιας επιρροής και δύναμής τους. Χώρες καταστρέφονται, λαοί αιματοκυλούνται και τα κύματα της προσφυγιάς δυναμώνουν. Και μια ανελέητη, εξωφρενική αστική και ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αποκρύπτει, παραπληροφορεί, παραχαράσσει, ψευδολογεί ασύστολα, χειραγωγεί, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο.
Όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί, μόνο οι αγώνες των λαών μπορούν να διαλύσουν αυτά τα σκοτάδια. Η λαϊκή οργή, που απλώνεται σε όλο τον πλανήτη, μετασχηματίζεται σε μαζικές λαϊκές αντιδράσεις, σε μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες, σε μεγαλειώδεις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Είναι ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να φρενάρει την καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Ο σκοτεινός αυτός κόσμος είναι ο δικός τους κόσμος. Και μπορεί να αλλάξει. Να γίνει ένας κόσμος όπου διαφεντεύουν οι λαοί, αν αυτοί πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Να γίνει ο δικός μας φωτεινός κόσμος.
Στον ίδιο κατηφορικό δρόμο…
Ένας συνδυασμός εκρηκτικών συνθηκών και παραγόντων εκδηλώνεται στην ευρύτερη περιοχή μας. Τα ανοιχτά μέτωπα στη Μ. Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, όπου η ιμπεριαλιστική ανάμιξη, επέμβαση και βία δεν κοπάζει, καθώς και η αμερικανική θηλιά που σφίγγεται όλο και πιο δυνατά πάνω στη χώρα μας, δημιουργούν μια άκρως απειλητική κατάσταση για το λαό μας και όλους τους λαούς της περιοχής. Σε αυτό το πλαίσιο, και κατόπιν ισχυρής υπόδειξης και παρέμβασης των ΗΠΑ, της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ, ο Κυρ. Μητσοτάκης υπέγραψε την περιβόητη Διακήρυξη των Αθηνών, με τον Ταγίπ Ερντογάν να εκφράζει τη μεγάλη ικανοποίησή του. Στο όνομα του ρεαλισμού και της «συνετής στάσης», η ελληνική κυβέρνηση έκανε ένα ακόμη βήμα πίσω.
Είναι μακρύς και κατηφορικός ο δρόμος της συνεχούς διολίσθησης και των διαδοχικών προσαρμογών της ελληνικής ολιγαρχίας, των κυβερνήσεών της και όλων των αστικών κομμάτων απέναντι στις διευρυνόμενες τουρκικές διεκδικήσεις, από την εποχή των Ιμίων και του περιβόητου «ευχαριστώ» του Κ. Σημίτη προς τις ΗΠΑ, το 1996.
Από την κρίση στα Ίμια και την παραδοχή των «γκρίζων ζωνών», την άτακτη φυγάδευση των S-300 στην Κρήτη, τη συμφωνία της Μαδρίτης με την αναγνώριση των τουρκικών «ζωτικών συμφερόντων» και τη Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι με την ανάληψη της υποχρέωσης να διευθετηθούν οι «συνοριακές και άλλες συναφείς διαφορές», επί κυβέρνησης Κ. Σημίτη, φτάσαμε τώρα στη Διακήρυξη των Αθηνών, επί κυβέρνησης Κυρ. Μητσοτάκη. Με ενδιάμεσους σταθμούς προετοιμασίας τη δήλωση Γ. Γεραπετρίτη πως «κόκκινη γραμμή» θεωρούνται τα 6 μίλια(!) μετά την παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το Ορούτς Ρέις, το κλείσιμο του προσφυγικού στρατοπέδου στο Λαύριο και την τελευταία πρωθυπουργική δήλωση για την αναγκαιότητα «κάποιων παραχωρήσεων»… Και όπως υπέδειξε σε ανακοίνωσή του το αμερικανικό ΥΠΕΞ, παραμονές της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα, χαιρετίζοντάς την, για την τάχα «διασφάλιση της ηρεμίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο»…
Ο δεδομένος και προβλέψιμος Κυρ. Μητσοτάκης, όπως αυτάρεσκα αυτοχαρακτηρίζεται, επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, την ακραία εθελοδουλεία του, όπως την είχε προσδιορίσει κατά την ομιλία του στο Κογκρέσσο των ΗΠΑ: «Στεκόμαστε μαζί με τις ΗΠΑ όποτε και όπου χρειαστεί»!
Τα κείμενα που υπογράφτηκαν από την ελληνική και τουρκική πλευρά, με τις ασάφειες και τις διφορούμενες διατυπώσεις, οι τρέχουσες προφανείς σκοπιμότητες του Ταγίπ Ερντογάν, καθώς και όλη η φιλολογία που αναπτύσσεται από όλους τους παρατρεχάμενους συμβούλους, αναλυτές και ποικίλους διαμορφωτές της κοινής γνώμης που έσπευσαν να πανηγυρίσουν, οδηγούν στο συμπέρασμα πως, πίσω από τις κλειστές πόρτες όπου οργιάζει η μυστική διπλωματία και προωθούνται οι ιμπεριαλιστικοί και τουρκικοί σχεδιασμοί, μαγειρεύονται επικίνδυνες εξελίξεις για τη χώρα και το λαό μας και οδυνηρές «διευθετήσεις».
Δεν «γυρίσαμε σελίδα»
Δεν «γυρίσαμε σελίδα». Δεν πρόκειται για «ήρεμα νερά». Στην ίδια κακοφορμισμένη σελίδα είμαστε. Και έρχεται φουρτούνα. Κανένα «κλίμα φιλίας» δεν μπορεί να είναι αληθινό, όταν το «casus belli» είναι ενεργό. Πίσω από το πρωθυπουργικό παραπλανητικό και ψευδές «υπάρχει μόνο μια διαφορά» κρύβονται, στην πραγματικότητα, πολλές «διαφορές», όλο το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας», τα «πολλά αλληλένδετα προβλήματα», όπως υπογράμμισε ο Ταγίπ Ερντογάν στη συνέντευξή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Η εν εξελίξει διαπραγμάτευση και η μελλούμενη προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης -αν και όταν πραγματοποιηθεί- συμπεριλαμβάνει το σύνολο των τουρκικών επεκτατικών διεκδικήσεων. Είναι ο περίφημος «επώδυνος συμβιβασμός», για τον οποίο -εδώ και πολλά χρόνια- προετοιμάζει την κοινή γνώμη η περίφημη Σχολή του κατευνασμού και του ενδοτισμού. Η κατάπτυστη δήλωση του Κυρ. Μητσοτάκη που μετέτρεψε την τουρκική κατοχή στην Κύπρο και την προωθούμενη οριστική διχοτόμησή της σε μια απλή «διαφωνία»(!) με τον Ταγίπ Ερντογάν είναι ενδεικτική. Ένας πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση που «ξεφορτώνονται», ένα-ένα, τα «βαρίδια» του παρελθόντος, έχοντας τη συναίνεση και την ουσιαστική στήριξη της «αντιπολίτευσης» των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέας Αριστεράς.
Η ελληνική ολιγαρχία και το πολιτικό της σύστημα ποτέ δεν υπερασπίστηκαν την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας μας. Και τώρα, οι ενέργειές τους κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν βέβαια τίποτε να χωρίσουν. Η ελληνοτουρκική φιλία, όμως, δεν οικοδομείται με την υποχωρητικότητα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και, πολύ περισσότερο, με την πειθήνια υπακοή στα ιμπεριαλιστικά προστάγματα. Μόνο η συνεπής αντιιμπεριαλιστική πάλη και η αποφασιστική προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μπορούν να αποτρέψουν επικίνδυνες εξελίξεις για να μην είναι το Αιγαίο θάλασσα έντασης και πολεμικών επεισοδίων αλλά θάλασσα πραγματικής ειρήνης και φιλίας των λαών της.
