Συγκέντρωση το Σάββατο 17 Δεκέμβρη στις 12:00 μ.
στην πλατεία Μοναστηράκι και πορεία στην Ομόνοια.
Εκτύπωση ανακοίνωσης σε μορφή pdf
Όλοι οι εργαζόμενοι, μέρα με τη μέρα δεχόμαστε ένα νέο γύρο σφοδρής επίθεσης, χωρίς «ημερομηνία λήξης». Η κατάσταση γίνεται πιο δραματική. Η ακρίβεια τσακίζει κόκαλα, οι ανατιμήσεις δίνουν και παίρνουν, η θέρμανση, τα τρόφιμα, τα καύσιμα και άλλα βασικά αγαθά γίνονται «είδη πολυτελείας». Ο πληθωρισμός στο 12%, αποτυπώνει μια τραγική κατάσταση που θα επιδεινωθεί. Η ανεργία παραμένει στο κόκκινο, ενώ η εργασιακή ανασφάλεια επεκτείνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι με καθηλωμένους τους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις αγκομαχάμε να τα βγάλουμε πέρα. Και βέβαια όλα αυτά δεν αποτελούν φυσικό φαινόμενο. Έχουν σχέση με την εφαρμογή από την κυβέρνηση και απ΄ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μιας αντιλαϊκής πολιτικής, που έχει τη σφραγίδα της ΕΕ και της εξυπηρέτησης του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Είναι απόρροια μιας εγχώριας και παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που σοβεί και βαθαίνει πολλά χρόνια τώρα σε όλο τον πλανήτη. Συνδέεται με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τα πολεμικά επεισόδια που γενικεύονται.
Η κυβέρνηση αρνείται με θράσος, να αυξήσει πραγματικά μισθούς, συντάξεις και μεροκάματα και παραπέμπει τις όποιες αυξήσεις στο επόμενο προεκλογικό διάστημα. Επιχειρεί να πείσει ότι προωθεί μια «κοινωνική πολιτική», με τα επιδόματα πείνας, «voucher» ή «pass». Εκβιάζει κυνικά και λοιδορεί τη φτωχολογιά, λέγοντας ότι «όσοι δεν προσαρμόζονται πεθαίνουν». Θέλει το λαό στη γωνία, να δέχεται αδιαμαρτύρητα τα απανωτά κύματα της επίθεσης, εγκλωβισμένο σε μια προεκλογική «ψιχουλομαχία», να εκτονώνει την οργή και την αγανάκτησή του στις κάλπες, με την αναζήτηση ενός επίδοξου «σωτήρα». Με την επίκληση του «δύσκολου χειμώνα» μπαμπούλα, που έχει γίνει καραμέλα στα χείλη των κυβερνητικών, τον καλούν «να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι».
Ο προϋπολογισμός του 2023 προβλέπει φορολογική αφαίμαξη πολλών δισ. ευρώ, με αυξήσεις φόρων (κύρια των έμμεσων), μειωμένες δαπάνες για δημόσια Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών, συνέχιση των περικοπών σε προσλήψεις, «πρωτογενή πλεονάσματα» και «μείωση» του χρέους, με τις θυσίες και τον ιδρώτα των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή τα κέρδη της ολιγαρχίας του πλούτου αυξάνονται. Η κυβέρνηση, μέσα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και το Ταμείο Ανάκαμψης, πριμοδοτεί το κεφάλαιο με ένα πακτωλό δισ. ευρώ. Τα «ασημικά» της χώρας, δημόσια περιουσία και υπηρεσίες, ξεπουλιούνται αντί πινακίου φακής, στο ξένο -κυρίως- και στο ντόπιο κεφάλαιο.
Ο πόλεμος στη Ουκρανία και ο άγριος ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, συνθέτουν ένα σκοτεινό σκηνικό, αυξάνουν την επισιτιστική κρίση, την εξαθλίωση, τη μετανάστευση, αλλά και την εγκληματική καταστολή για όσους αντιστέκονται. Η τρομοκρατία και οι δικαστικές διώξεις, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, γίνονται συμπλήρωμα και μαστίγιο της βάρβαρης αυτής πολιτικής. Η μπόχα του κυβερνητικού σκανδάλου των υποκλοπών και των μαζικών παρακολουθήσεων πολιτών και πολιτικών αντιπάλων και του σκανδάλου της διαφθοράς στο ευρωκοινοβούλιο με την ευρωβουλευτή Καϊλή του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και άλλους εμπλεκόμενους έχουν βγάλει στην επιφάνεια τα βαθιά αντιδραστικά αντιδραστικά χαρακτηριστικά και τη σαπίλα του αστικού πολιτικοοικονομικού συστήματος σε Ελλάδα και ΕΕ .
Η κοινωνική οργή απλώνεται και γίνεται λίπασμα των λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων. Το προηγούμενο διάστημα δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι έδειξαν το δρόμο της ελπίδας με τη συμμετοχή τους στις απεργίες, στις συγκεντρώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου, στις κινητοποιήσεις για την Υγεία, όπως και ενάντια στην πολιτική της τρομοκρατίας και της καταστολής.
Αν και τα μηνύματα ήταν σαφή, οι κυρίαρχες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα επιμένουν στη γραμμή της αδράνειας, των αναβολών και τελικά της σιγής. Για τρίτη χρονιά, παρά τα όσα συμβαίνουν και παρά τη φανερή εκδήλωση των λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων, αρνούνται να κηρύξουν απεργία μπροστά στην ψήφιση ενός ακόμη βάρβαρου προϋπολογισμού. Οι ευθύνες με τις οποίες βαρύνονται αυτές οι δυνάμεις είναι τεράστιες. Αποτελούν μέρος της απάντησης για το πώς το κίνημα έφτασε ως εδώ.
Γι΄ αυτό λοιπόν κόντρα στον υπονομευτικό ρόλο των δυνάμεων του συμβιβασμού και της προσαρμογής, οι συνεπείς δυνάμεις υπεράσπισης των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα για την ανάπτυξη ενωτικών μαχητικών αγώνων. Είναι η ανάγκη των καιρών.
Απέναντι στην πολιτική της πείνας και της παγωνιάς, της τρομοκρατίας και του αυταρχισμού, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για το λαό από την οργανωμένη μαζική κινητοποίηση για:
–αυξήσεις πραγματικές στους μισθούς, στις συντάξεις
-μείωση της βαριάς φορολογίας-ανακοπή της ακρίβειας
–υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά και στήριξη των άνεργων
-ενίσχυση της δημόσιας υγείας, παιδείας και πρόνοιας
–την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και του αντιδραστικού αυταρχικού νομοθετικού πλαισίου
Για την απόκρουση και ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.
Κόντρα στις συμβιβαστικές αντιλήψεις των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος
και στις πολιτικές που σπέρνουν κοινοβουλευτικές αυταπάτες
για την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων
