Με αφορμή τα κρούσματα βίας κατά γυναικών, εκτός από τις διάφορες αμφιβόλου ποιότητας θεωρίες που έφταναν ως την ακραία ξενοφοβία και μισαλλοδοξία, φούντωσαν και όλες οι αντιεπιστημονικές απόψεις για την ανθρώπινη φύση. Πως ο κακός χαρακτήρας του ανθρώπου είναι γραμμένος στο αίμα και το DNA του και πως οι βίαιες συμπεριφορές, ακόμα και όταν στρέφονται σε πολύ οικεία πρόσωπα, «βυζάχτηκαν» από το γάλα της μάνας μας. Ορισμένοι «επιστήμονες» -από τις ΗΠΑ κυρίως- προχώρησαν ακόμα παραπέρα. Αφού τοποθέτησαν τις αιτίες του αρνητικού εαυτού μας στα γονίδια και στο… προπατορικό αμάρτημα, εφηύραν και άρχισαν να πωλούν χάπια. Χάπια για τον εγωισμό, την κουτοπονηριά, το ναρκισσισμό, τη βίαιη συμπεριφορά, την κουταμάρα και πάει λέγοντας.
Η αντιπαράθεση για το αν ο άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται δεν είναι καινούρια. Έχει ζωή εκατοντάδων χρόνων, πολλών αιώνων και επικεντρώνει κυρίως γύρω από δύο «μοντέλα» ανάλυσης. Πρώτον, εκείνο των κληρονομικών χαρακτηριστικών και δεύτερον ένα «κοινωνιοκεντρικό» τρόπο ανάλυσης, που επικεντρώνει στο πώς μεγαλώνει, πώς ανατρέφεται και μορφώνεται ένας άνθρωπος. Πρέπει να συμφωνήσουμε πως τα στοιχεία της βιολογικής πλευράς του ανθρώπου (φύλο, ύψος, δύναμη, γονίδια) διαδραματίζουν έναν πρώτο ρόλο στο κοινωνικό του περπάτημα. Αλλά αυτά είναι ελάχιστα μπροστά στην ανατροφή του, τις αξίες που του δίνει η οικογένειά του, το σχολείο, οι τυπικοί ή άτυποι θεσμοί, τα ήθη και έθιμα, οι παρέες, τα ΜΜΕ και όλα εκείνα τα κοινωνικά πεδία που ανθρωποποιούν ή εκβαρβαρίζουν τον άνθρωπο.
Δεν υποτιμάμε διόλου -ίσα, ίσα μάλιστα- το βαθύτερο υπόβαθρο και τον ψυχισμό του ανθρώπου. Αλλά ο τελευταίος θα ήταν άγραφο χαρτί (tabula rasa) χωρίς τις κοινωνικές κλωστές που τον δένουν και τον ταυτοποιούν. Υπάρχουν εξαιρέσεις και περίεργα φαινόμενα; Όπως για παράδειγμα δύο αδέλφια να παρουσιάζουν διαφορετικό χαρακτήρα; Ασφαλώς. Είναι το παράδειγμα που χρησιμοποιούν οι εκπαιδευτικοί, πως το ίδιο μάθημα προσλαμβάνεται διαφορετικά από τους μαθητές της ίδιας τάξης. Διότι το φίλτρο πρόσληψης είναι αλλιώτικο και πάντως κανένα περιστατικό δεν ανατρέπει τον κανόνα.
Και ποιος είναι αυτός ο κανόνας; Πως ο κοινωνισμός είναι ισχυρότερος από τον βιολογισμό. Πως οι κοινωνικές δομές σε υγεία, παιδεία, πρόνοια, αξίες, ΜΜΕ κ.ά. είναι σε θέση να διαπλάσουν, να διαμορφώσουν και ν’ αναπτύξουν τις καλύτερες πλευρές του ανθρώπινου γένους. Αντιλαμβανόμαστε απολύτως πως τα πρόσφατα κρούσματα βίας μοιάζουν να φωνάζουν «επείγον-επείγον». Στο τέλος του επείγοντος της εφήμερης αποτελεσματικότητας βρίσκεται ο… Χρυσοχοΐδης και ένα τσούρμο χωροφύλακες για το καλό μας.
Οι «ελληνοφρενικοι» ωρύονται πως το έθνος και τα καλά του βρίσκονται στο αίμα μας, στα γονίδιά μας, στα σπλάχνα μας. Αντίθετα, οι κομμουνιστές και όλοι οι σοβαροί επιστήμονες υπογραμμίζουν και αναλύουν πως η διαπαιδαγώγηση και ο κοινωνικός περίγυρος διαμορφώνουν τους ανθρώπους. Ένας λαός και τα παιδιά του που έχουν γερές πνευματικές βάσεις, που ξέρουν και βιώνουν τη συναγωνιστικότητα, την αλληλεγγύη και την προσφορά έχουν δεκάδες λόγους ν’ αποστρέφονται την παράλογη βία, την υποτίμηση του διπλανού, «το φόνο και το βιασμό». Ακόμα και μέσα στο αστικό παιδαγωγικό σύστημα, οι δάσκαλοί μας ερευνώντας είδαν πως στα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία το bulling ανάμεσα στους μαθητές ήταν περιορισμένο σε σχέση με τα ΕΠΑΛ, που φοιτούν τα παιδιά φτωχών και αδύναμων. Δηλαδή νέοι που ακουμπούν το κοινωνικό περιθώριο.
Οπωσδήποτε ο δρόμος του «κοινωνισμού» είναι πιο κακοτράχαλος, έχει περισσότερο μάκρος και είναι αντίπαλος του φιλελευθερισμού που θέλει το εγώ, την κληρονομιά, το γονίδιο και το «αίμα», ακουμπώντας έτσι τις χύδην φασιστικές λογικές. Αλλά αν είμαστε γονείς, αν έχουμε αδέλφια, αν ασχολούμαστε με τα κοινά πράγματα, έχουμε δύο δρόμους. Ή θα προσκυνάμε και θα καταριόμαστε το ζαβό ριζικό μας και θα τρέχουμε στα ζώδια να βρούμε τους χαρακτήρες μας (ώστε κοινή η μοίρα των βασιλιάδων και των μουζίκων, γιατί γεννήθηκαν… στους ιχθύς!!) ή θ’ αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο που θα χωράει όλους τους ανθρώπους καλυτερεύοντάς τους.
