Κι ενώ η ΔΥΠΑ (Δημόσια Υπηρεσία Απασχόλησης – πρώην ΟΑΕΔ) βαίνει προς εντεινόμενη υποβάθμιση σύμφωνα με τις κυβερνητικές πολιτικές, η κατάσταση που βιώνουν 1 εκατομμύριο άνεργοι σήμερα στη χώρα μας δυσκολεύει μέρα με τη μέρα.
Κατ’ αρχάς, ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε στη Βουλή λίγο πριν το τέλος του έτους μειώνει την κρατική επιχορήγηση προς τη ΔΥΠΑ κατά 100 εκατομμύρια ευρώ: έτσι, από 1,034 δισ. το 2023 το ποσό πέφτει στα 934 εκατομμύρια ευρώ το 2024. Λίγο αργότερα εγκρίθηκε και ο εσωτερικός προϋπολογισμός από τη διοίκηση της ΔΥΠΑ, που δίνει για ακόμα μια φορά έμφαση στις λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», χρηματοδοτώντας αδρά τις επιχειρήσεις για να θέσουν στη δούλεψή τους έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα κάποιους άνεργους.
Παράλληλα, και προκειμένου να βγουν τα μαθηματικά του κρατικού προϋπολογισμού, η κυβέρνηση καταργεί 3 ειδικά επιδόματα (επίδομα επίσχεσης εργασίας, επίδομα τρίμηνης παραμονής στο μητρώο ανέργων και ειδικό επίδομα σε όσους παρέμεναν άνεργοι μετά τη λήξη της τακτικής επιδότησης), ενώ η διοίκηση θέτει πολλαπλές προϋποθέσεις και αναρίθμητους «κόφτες» προκειμένου να χορηγήσει επιδόματα και παροχές: πλαφόν 400 ημερών ασφάλισης της τελευταίας 4ετίας, ελάχιστος αριθμός ενσήμων για το τελευταίο έτος, εισοδηματικά κριτήρια του προηγούμενου έτους, ποινές σε περίπτωση άρνησης σε προσφορά εργασίας, είναι μόνο κάποιοι από τους σκοπέλους που πρέπει να ξεπεράσει ο κάθε άνεργος προκειμένου να λάβει το τακτικό ή το εποχικό επίδομα – προσκόμματα που κατ’ εξοχήν αντιμετωπίζουν κάθε χρόνο οι εποχικοί εργαζόμενοι (ξενοδοχοϋπάλληλοι, πυροσβέστες, ξεναγοί κτλ). Είναι γνωστό ότι σήμερα μόνο 1 στους 10 ανέργους επιδοτείται. Κι όταν τελικά γίνει αυτό, το επίδομα που θα φτάσει στα χέρια του δεν του εξασφαλίζει ούτε τα στοιχειώδη.
Αλλά η οδύσσεια των ανέργων δεν τελειώνει εδώ: με το νέο νομοσχέδιο που απεργάζεται η κυβέρνηση, η ΔΥΠΑ δεν θα ορίζει μόνο το ποσό της επιδότησης, αλλά και το πώς υποχρεούται να το δαπανήσει ο άνεργος! Αυτό θα το κάνει με τη χορήγηση μιας προπληρωμένης κάρτας και την υποχρέωση από πλευράς επιδοτούμενου να κάνει χρήση αυτής σε συναλλαγές εντός Ε.Ε. Σαν άλλοι ανθρακωρύχοι του περασμένου αιώνα στα βάθη των ΗΠΑ*, οι άνεργοι θα πρέπει να ζουν με κουπόνια και να ενισχύουν περαιτέρω τον τζίρο συγκεκριμένων επιχειρήσεων: των σούπερ-μάρκετ, των προμηθευτών ρεύματος, καυσίμων κτλ.
Και κάπως έτσι δημιουργείται μια προδιαγεγραμμένη πορεία του χρήματος: τα λεφτά των εργαζομένων που τα έχουν πληρώσει μέσω των εισφορών τους για να τα πάρουν όταν μείνουν άνεργοι ως εισοδηματική στήριξη γίνονται κουπόνια, προπληρωμένες κάρτες και κάθε είδους pass για να καταλήξουν στον τελικό προορισμό τους, δηλαδή στα ταμεία των μεγάλων ομίλων. Με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης, τόσο οι άνεργοι, επιδοτούμενοι ή μη, όσο και οι εργαζόμενοι οδηγούνται σε εξευτελισμό, καθώς διαστρεβλώνεται επί της ουσίας η έννοια του κοινωνικού κράτους. Οι μεν, αν και το πιο ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας, βρίσκονται σε έναν κυκεώνα ημιεργασίας-ανεργίας και κυνηγιού των κάθε pass με τις ευλογίες του κράτους, και οι δε πληρώνουν εισφορές χωρίς αντίκρισμα.
*Στις αρχές του 20ού αι. η εταιρεία Colorado Fuel and Iron Company, που ανήκε στον όμιλο εταιρειών της οικογένειας Ροκφέλερ, με έδρα το Κολοράντο των ΗΠΑ, αποτελούσε το μονοπώλιο της εποχής στην εξόρυξη άνθρακα. Απασχολούσε περίπου 10.000 εργάτες, που αντί μισθού ελάμβαναν το scrip, ένα είδος ψευδονομίσματος που οι εργαζόμενοι όφειλαν να εξαργυρώνουν με αγορές αποκλειστικά στα καταστήματα της εταιρείας. Έτσι, η εταιρεία αποκτούσε πολλαπλά και συνεχή κέρδη από τους εργαζόμενους που απασχολούσε.
