Αυτοθαυμάζεται περιχαρής η κυβέρνηση Μητσοτάκη για το τέλος της εποπτείας και άρα και το τέλος των Μνημονίων. Ωστόσο, αυτοί οι πανηγυρισμοί αποτελούν κόλαφο για το λαό μας, που εδώ και κοντά δέκα πέντε χρόνια (από την οικονομική κρίση του 2007 στις ΗΠΑ) δέχεται τα απανωτά οικονομικά χτυπήματα, με αποτέλεσμα το 65% να βρίσκεται είτε στα όρια της φτώχειας, είτε σε κατάσταση πλήρους ένδειας.

Και για να πάμε στην τρέχουσα κατάσταση, η ουσιαστική εποπτεία λήγει(;) το 2065, όταν θα έχει αποπληρωθεί το 75% του τεράστιου κρατικού χρέους που φθάνει τα 391 δισ. €! Για όλα αυτά τα χρόνια ο λαός μας θα επιβαρύνεται με περίπου 12-15 δισ. €/χρόνο, λόγω και των προστιθέμενων τοκοχρεολυσίων. Και το τραγικότερο απ’ όλα -εκτός από την κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία- είναι πως οι παγκόσμιοι οικονομικοί Οργανισμοί (Παγκόσμια τράπεζα, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, ΕΚΤ) ανακοινώνουν μία νέα ακόμα βαθύτερη ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας για το αμέσως επόμενο διάστημα. Σε τι λοιπόν αποβλέπουν οι ανόητοι πανηγυρισμοί;

Σε μία ντόπια οικονομία που σχεδόν δεν παράγει τίποτα, βασιζόμενη μονάχα στις υπηρεσίες (τουρισμός, μεταπρατικό εμπόριο και βιομηχανία, λογισμικά, μεταφορές κλπ);

Στις περίφημες ξένες «επενδύσεις» για τις οποίες όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν δώσει «γη και ύδωρ», με επιδοτήσεις, παροχές, μη φορολόγηση, σκανδαλώδεις διευκολύνσεις και προνόμια;

Σε ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου τα πάντα ξεπουλιούνται όσο-όσο (η κυβέρνηση το ονομάζει «επενδύσεις») και τα ξένα μονοπώλια αγοράζουν μπιρ-παρά τις βασικές υποδομές (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, Αεροδρόμια κλπ), κερδοσκοπώντας στη συνέχεια από τις πολλαπλάσιες τιμές που χρεώνουν;

Στην προνομιακά πριμοδοτημένη «πράσινη» Ενέργεια (κυρίως φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες) που θα καταστρέψει δάση, χορτολιβαδικές εκτάσεις, βοσκοτόπια, φτωχοποιώντας εκατοντάδες μικροκτηνοτρόφους των νησιωτικών περιοχών;

Στο «Πράσινο New Deal» της ΕΕ, το οποίο εκφράστηκε με τον «ευρωπαϊκό νόμο για το κλίμα» δηλ. του «συστήματος εμπορίου της ρύπανσης (ΣΕΔΕ – ETS)», που υιοθέτησε και στην Ελλάδα η ΝΔ με την συμφωνία όλων των αστικών κομμάτων και που συνοψίζεται στη βασική αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», το οποίο ευνοεί τα μονοπώλια που μεταβιβάζουν το κόστος ρύπανσης στον καταναλωτή, αδιαφορώντας παντελώς για τη ρύπανση του περιβάλλοντος; (Η επιστροφή της Γερμανίας στο λιγνίτη, του βασικού εμπνευστή της «πράσινης ενέργειας», δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας και των αδιεξόδων τους).
Σε μία κοινωνία των 8,7 εκατ. κατοίκων, με 3.500.000 άτομα στην απασχόληση, 1.240.000 άτομα στην ανεργία και 2.650.000 άτομα στη σύνταξη για ποια αποκατάσταση των ανισορροπιών συζητάμε;

***

Ολόκληρη η εποχή των Μνημονίων, με τα δεκάδες δισ. € των δανείων, κύλησε με εκατοντάδες «μεταρρυθμίσεις» σε βάρος του λαού που επιπλέον φορτώθηκε και τα υπέρογκα δάνεια για να βοηθηθούν οι ξένες «επενδύσεις» που ποτέ δεν έγιναν! Αν αναρωτηθεί κανείς πώς φταίει ο Μητσοτάκης, η απάντηση είναι πως τις ευθύνες φέρουν όλες συλλήβδην οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Ο «σοσιαλιστής» Γ. Παπανδρέου έκανε την αρχή (23/05/2010) και οι υπόλοιποι συνέχισαν την υπόθεση των Μνημονίων και του δανεισμού έναντι αδρών ανταλλαγμάτων, φέρνοντας την οικονομία στο σημερινό της κατάντημα και το λαό να προσπαθεί να επιβιώσει. Προφανώς η ΝΔ με το ακραίο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της συνέβαλε στην εξώθηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στη φτωχοποίηση και ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε ένα αμιγώς αστικό κόμμα.

Αγγίζει τα όρια του εξευτελισμού, με το λαό βουλιαγμένο στα χρέη, τη στιγμή που όλες οι ευρωπαϊκές Εκθέσεις υποβαθμίζουν τις προβλέψεις τους και την ΕΕ να πληρώνει πανάκριβα το τίμημα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ο Μητσοτάκης και τα φερέφωνά του ΜΜΕ να κομπάζουν για «εθνική επιτυχία», για «απελευθέρωση της οικονομίας», για «νέα εποχή αυτόνομων επιλογών», για «ανάπτυξη της χώρας», με αφορμή την απόφαση με «την σφραγίδα του Eurogroup» για έξοδο από το καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας!

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, η κατάσταση όχι μόνον δεν θα βελτιωθεί, αλλά όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε προς το χειρότερο.
Γιατί για τους δανειστές, η διαβόητη «Ρήτρα διαφυγής» μπορεί να ανέστειλε μία σειρά «μεταρρυθμίσεων», αλλά δεν τις κατάργησε. Καθόλου μάλιστα. Στην τελευταία Έκθεση του ESM, σχετικά με τη χώρα μας αναφέρεται ότι: «…οι ελληνικές αρχές δεσμεύτηκαν να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν όλες τις βασικές μεταρρυθμίσεις που εγκρίθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος ESM και να διασφαλίσουν την τήρηση των στόχων των σημαντικών μεταρρυθμίσεων που εγκρίθηκαν…». Δηλαδή, όλο το υπόλοιπο των τριών Μνημονίων. Και παρακάτω: «…μακροπρόθεσμα η Ελλάδα παραμένει ευάλωτη λόγω των μακροοικονομικών ανισορροπιών, ιδιαίτερα του πολύ υψηλού δημόσιου χρέους της, καθώς και του επίμονου επενδυτικού κενού, της χαμηλής παραγωγικότητας και των υψηλών μη εξυπηρετούμενων δανείων».

***

Στο ερώτημα, αν θα έρθουν νέα κονδύλια στη χώρα, χωρίς αμφιβολία απαντάμε καταφατικά. Μόνον που οι δρόμοι διανομής των κοινοτικών πόρων του αμφιλεγόμενου «Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας», που θα ενισχύσουν το φαραωνικό πρόγραμμα του «Ελλάδα 2.0», περνάνε μόνο από τις συνοικίες του Ψυχικού, της Εκάλης, της Κηφισιάς, της Πολιτείας. Βεβαιότατα και κάποια ψίχουλα από τη μοιρασιά θα πέσουν και σε ορισμένα εργατολαϊκά στρώματα με τη μορφή επιδομάτων, αγροτικών ενισχύσεων, παραγραφής κάποιων «κόκκινων» δανείων κλπ, και μάλιστα ενόψει μιας τόσο καυτής εκλογικής αναμέτρησης των τριών μεγάλων αστικών κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝ.ΑΛ) στις επόμενες βουλευτικές -πρόωρες η μη- εκλογές. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα προσπαθούν να επιβάλουν στο λαό ένα κοινωνικό πρότυπο παθητικού και χειραγωγημένου πολίτη, σπέρνοντας τη μοιρολατρία, καλλιεργώντας την «Εθνική περηφάνια» και φορτώνοντάς του την «ατομική ευθύνη» σε κάθε περίσταση.

Η επίθεση του ιμπεριαλισμού και της ολιγαρχίας εναντίον του λαού και των δικαιωμάτων του εντείνεται και βαθαίνει αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια, αξιοποιώντας τις συνθήκες της μεγάλης υποχώρησης και αποδιοργάνωσης του εργατολαϊκού κινήματος. Γι’ αυτό το λόγο τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων και όλου του λαού μία και μόνη διέξοδο υπαγορεύουν: της αντίστασης, της οργάνωσης και της μαζικής πάλης. Αυτή η προσδοκία χρειάζεται να γίνει πράξη σήμερα έτσι ώστε να βρει ξανά την πραγματική έκφρασή της στη ζωή των λαϊκών μαζών. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η ανασύνταξη των δυνάμεων της Αριστεράς και η κατάκτηση του κύρους της στις εργατολαϊκές μάζες. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει πάνω στις χρεοκοπημένες βάσεις του ρεβιζιονισμού και του ρεφορμισμού, που διασπούν και διαλύουν με την καιροσκοπική δράση τους το κίνημα, αλλά μόνο πάνω σε επαναστατικές αρχές και ξεκάθαρες αγωνιστικές βάσεις.

Οφείλουμε λοιπόν να δώσουμε αποφασιστικά τη συμβολή μας για το σκοπό αυτό. Για να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων μαζών στην προοπτική και το μέλλον του κινήματος, για να επιβεβαιώσει ο λαός μας, μέσα από την πείρα των αγώνων του, ότι μπορεί να ανατρέψει την αντιλαϊκή επέλαση.

Απέναντι στην επερχόμενη λαίλαπα, είναι βέβαιο ότι θα εκδηλωθεί αργά ή γρήγορα η συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, αγανάκτηση και αντίσταση. Οι νέοι αγώνες είναι μπροστά μας.