Από τις πρώτες κιόλας ημέρες του Μαΐου κυκλοφορεί το νέο τεύχος (Νο 52) της Πορείας. Στην πλούσια ύλη του (98 σελίδες, 50 άρθρα, πολλοί συντάκτες) ξεχωριστή θέση κατέχει το αφιέρωμα στα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Προσκαλώντας συντρόφους, συναγωνιστές και φίλους να αναζητήσουν και να προμηθευτούν το νέο τεύχος, δημοσιεύουμε τον πρόλογο του περιοδικού.
200 χρόνια μετράμε από το 1821. Σε αυτό το 1821, στους ηρωικούς αγώνες των ελεύθερων και των ελεύθερων πολιορκημένων, ρίζωσε ο πόθος και η ανάγκη των αγώνων για τα μεγάλα ιδανικά τής ελευθερίας, της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτών των αγώνων που άλλοτε ηχούσαν υπόκωφα και άλλοτε ξεσπούσαν σαν ορμητικό ποτάμι. Αυτών των αγώνων που συνιστούν τις μόνες αληθινές λέξεις για να γραφτεί η ιστορία των 200 χρόνων. Αυτό το 1821, η πραγματική ανάγνωση και τα διδάγματά του είναι δικό μας.
Πολιτικά ανόητοι όσοι αρνούνται τη σημασία και την αίγλη του και επιζήμιοι όσοι θεωρούν την υπόθεση της πατρίδας και της εθνικής ανεξαρτησίας ξένη για το κίνημα. Γιατί αυτός είναι ο λαός μας και η ιστορία του, με τους μετέπειτα μεγάλους σταθμούς, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ… του Πολυτεχνείου. Είναι η ιστορία των μεγάλων αγώνων που σαν αιμάτινο νήμα διατρέχει αυτά τα 200 χρόνια και που στην προμετωπίδα τους είχαν τον πόθο της λευτεριάς και της εθνικής ανεξαρτησίας. Δεμένα σφιχτά αυτά τα δυο, σαν ένα… κόντρα στις νεόκοπες θεωρίες που στήνουν σοσιαλισμούς και κομμουνισμούς πλάι σε αμερικάνικες βάσεις.
Έτσι είναι τα ιστορικά γεγονότα. Έχουν μια ημερομηνία αλλά διαφορετικές ερμηνείες. Τουλάχιστον τόσες όσες και οι τάξεις που συγκρούονται. Γι’ αυτό και η κυρίαρχη τάξη, το σύστημα της εκμετάλλευσης, της υποτέλειας και της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης κάνουν τα πάντα για να ξαναγράψουν την ιστορία των 200 χρόνων. Ξεκινώντας από την αρχή. Για την επέτειο των 200 χρόνων, είχαν τα πάντα. Βασιλιάδες και πρίγκηπες, εφοπλιστές και βιομήχανους και κυρίως ξένους «προστάτες». Και μέτρησαν τη σημασία της οι ντόπιοι τρίδουλοι και οι παπαγάλοι τους, στα δάκρυα του Κάρολου! Τόσο λακέδες και τόσο «δημοκράτες». Την επανάσταση που ύψωσε το λάβαρο της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, που φωτισμένη από το Βολταίρο συγκρούστηκε με τη φεουδαρχία και την αριστοκρατία του μεσαίωνα, την «τιμούν» με ιμπεριαλιστές δυνάστες και βασιλιάδες! Στη χώρα που οι βορειοευρωπαίοι γαλαζοαίματοι, φυτεύτηκαν ξεδιάντροπα για να μετατρέψουν τον τόπο σε προτεκτοράτο των ξένων συμφερόντων.
Το 1848, 27 χρόνια μετά το 1821 εκδίδεται το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Η ιστορία είχε γεννήσει νέα «τέκνα» και νέες ανάγκες. Η εργατική τάξη που είχε γεννηθεί στις βιομηχανίες του καπιταλισμού, πρέπει να συνειδητοποιήσει τον ιστορικό της ρόλο. Το πρώτο κείμενο του επιστημονικού σοσιαλισμού δημοσιεύεται, συγκροτεί τα θεωρητικά θεμέλια των Διεθνών, τροφοδοτεί και γίνεται πυξίδα των πρώιμων αγώνων της εργατικής τάξης. Ακολουθεί η Παρισινή Κομμούνα (1871) και τελικά ξεσπά η Οκτωβριανή Επανάσταση (1917). Η εργατική τάξη και οι λαοί του κόσμου αποκτούν το δικό τους φάρο και από τότε ο ιμπεριαλισμός και το καπιταλιστικό σύστημα κηρύσσουν έναν ανηλεή πόλεμο ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα. Ξαναγράφουν και παραχαράσσουν κάθε ιστορικό γεγονός. Όμως η ανθρωπότητα κάτω από τις εξελίξεις στην ΕΣΣΔ και τους εργατικούς αγώνες σε Ευρώπη και Αμερική κάνει τεράστια βήματα προς το μέλλον. Πρωτόγνωρα δικαιώματα των καταπιεσμένων, στην εργασία, την παιδεία, την υγεία και την πρόνοια κατοχυρώνονται. Το ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης γίνεται μέτρο της κοινωνικής προόδου. Σε αυτές τις εξελίξεις εδράζεται η κοινωνική πρόοδος που συντελέστηκε και όχι στα αστικά αφηγήματα για μεσσίες και εθνάρχες.
Το 1916 (30 χρόνια μετά το Σικάγο), οι μεταλλωρύχοι της Σερίφου, με βαρύ τίμημα προχωρούν στην πρώτη απεργία για το 8ωρο στην Ελλάδα. Εκατοντάδες απεργίες ακολουθούν και στο μεσοπόλεμο κορυφώνονται στις απεργίες και τα γεγονότα της Πρωτομαγιάς του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Με την ηρωική δεκαετία του ’40 να γίνεται το νέο ιστορικό βάθρο του λαού μας, όλες οι δεκαετίες που ακολουθούν σημαδεύονται από αιματηρούς αγώνες και κατακτήσεις. Το μετεμφυλιακό μοναρχοφασιστικό καθεστώς, με την αμέριστη συμπαράσταση και καθοδήγηση των ΗΠΑ, θα καταλήξει στην επιβολή της χούντας και το 1973 στη νέα μεγάλη εξέγερση του λαού μας. Οι κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα, που για τους νεοφιλελεύθερους της ΝΔ ορίζονται ως «παρωχημένες», είναι οι κατακτήσεις που έδωσαν για πρώτη φορά στον πολύπαθο ελληνικό λαό στοιχειώδη εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Τώρα, βρίσκοντας το κομμουνιστικό και το εργατικό κίνημα σε υποχώρηση εξαπολύουν μια συνολική επίθεση. 8ωρο και ασφάλιση, συμβάσεις, μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία, όλα στο στόχαστρο. Και προκειμένου να υπονομεύσουν κάθε δυνατότητα απάντησης, στις νέες εκρηκτικές κοινωνικές συνθήκες που θα διαμορφωθούν, χτυπούν τα συνδικάτα, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες!
Πρόσχημα γι’ αυτό το μεγάλο χτύπημα βρήκαν στην πανδημία. Ένα και πλέον χρόνο, η κυβέρνηση της ΝΔ κατάφερε να επιβάλει μια εγκληματική και αδιέξοδη πολιτική, να αφαιρέσει ελευθερίες και δικαιώματα και να προχωρήσει σε τεκτονικές αντιδραστικές ανατροπές με εκατοντάδες νόμους. Τώρα, έχοντας εφαρμόσει ένα από τα πιο σκληρά lock down σε μέτρα και διάρκεια παγκοσμίως, έχοντας επιβάλει για έναν και πλέον χρόνο ακραίες απαγορεύσεις, πρωτόγνωρη αστυνομοκρατία και καταστολή, έχει ακέραια την ευθύνη για τους χιλιάδες θανάτους και τις ολέθριες συνέπειες σε όλους τους τομείς. Τώρα που μετά από όλα αυτά η πανδημία βρίσκεται εκτός ελέγχου και με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κλειστά, επιχειρεί το «άνοιγμα» διαφημίζοντας τουριστικές ευκαιρίες. Τώρα, στήνουν το νέο μεγάλο φαγοπότι και ετοιμάζονται να φορτώσουν το λαό με νέα «χρέη», όπως αυτά που του φορτώνουν από τα «δάνεια της ανεξαρτησίας». Πρόκειται για μια πολιτική με ολέθριες συνέπειες για το λαό και τον τόπο. Η συνέχιση της εφαρμογής της καμία διέξοδο δεν μπορεί να υποσχεθεί. Φως στο τούνελ μπορεί να υπάρξει μόνο στους λαϊκούς αγώνες για την ανατροπή της!
Αυτό ακριβώς πρεσβεύουν οι δυνάμεις της Πορείας, κόντρα στις πιέσεις του συστήματος από το Μάρτη του 2020 μέχρι σήμερα. Και έδωσαν και δίνουν τη μάχη ενάντια στη γραμμή της συνθηκολόγησης και της προσαρμογής σε αυτή την πολιτική των απαγορεύσεων, που ακολούθησαν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα και κύρια αυτά που αναφέρονται στην αριστερά. Στη γραμμή που αξιοποιήθηκε και συνέβαλε στη διαμόρφωση της σημερινής αρνητικής κατάστασης. Η γραμμή της «εθνικής ενότητας» και της «ομοψυχίας», στην οποία στρατεύτηκαν ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25, είναι ένα αντιδραστικό αφήγημα της αστικής τάξης. 200 χρόνια τώρα, ποτέ δεν ήταν «όλοι οι έλληνες ενωμένοι». Και πίσω από αυτά τα αφηγήματα πάντα προσπαθούσαν να κρυφτούν οι κοτζαμπάσηδες και οι προεστοί, οι συνεργάτες των Γερμανών, των Άγγλων και των Αμερικάνων και… όσοι κάνουν τα «στραβά μάτια» απέναντι σε αυτούς.
Προχωράμε με πίστη στη δύναμη των λαϊκών αγώνων – Η απαίτηση των καιρών
*Και μια ημερομηνία δική τους!
Το 1926 πραγματοποιούνται τα πρώτα καλλιστεία στην Ελλάδα! Όταν στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο η γυναίκα έχει κατακτήσει επίσημα ισότιμη θέση και αντιμετώπιση σε όλους τους τομείς, στις χώρες της Δύσης -χωρίς καν ακόμα να συζητάνε το δικαίωμα ψήφου- οργάνωναν καλλιστεία! Καλλιστεία, που εν ήδη reality, αποτελούν πυλώνα της τηλεόρασης και του «πολιτισμού» που αφειδώς μας προσφέρουν. Διαγωνισμοί ομορφιάς, μεσημεριανή ζώνη και life style ευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και εμπορευματοποίησης της γυναίκας, χιλιάδες πορνογραφικά site, φθηνές σειρές και πολλά ακόμη συνθέτουν το πολιτιστικό εποικοδόμημα αυτού του συστήματος.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι κυρίαρχοι, οι θιασώτες αυτού του συστήματος καμώνονται τους αθώους και τους αφελείς μπροστά στις αποκαλύψεις στο χώρο της τέχνης και του αθλητισμού. Στη χώρα που λειτουργούν χιλιάδες οίκοι ανοχής, αυτοί που τους δίνουν τις άδειες… εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για τη μεταχείριση της γυναίκας!
Αυτός είναι ο πολιτισμός ενός συστήματος που σαπίζει. Και οι διαχειριστές του, όπως αποδείχθηκε και με την υπόθεση Λιγνάδη και όχι μόνο, δεν μπορεί παρά να είναι μέρος αυτής της γάγγραινας. Καμία ανοχή στην υποκρισία των υπεύθυνων! Καμία ανοχή στη σαπίλα τους!
