Για ακόμη μια φορά οι δυνάμεις της ΚΝΕ και της ΕΑΑΚ επιδόθηκαν λίγο πριν τις γιορτές στις πιο ευτελείς και ξένες προς το φοιτητικό κίνημα πρακτικές, με εκατέρωθεν ξυλοδαρμούς, προπηλακισμούς, διασυρμούς και κάθε είδους απολίτικες και τραμπούκικες λογικές που αναπαράγουν στους χώρους των πανεπιστημίων. Αυτές οι πρακτικές είναι εχθρικές προς το φοιτητικό κίνημα, εκθέτουν το πανεπιστημιακό άσυλο στην αντιδραστική προπαγάνδα περί «ασύλου βίας και ανομίας», ενισχύουν αντικειμενικά την κυβερνητική εκστρατεία διάλυσης των φοιτητικών συλλόγων, καταστρατήγησης των συνδικαλιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων στα πανεπιστήμια.
Οι αποτροπιαστικές αυτές εικόνες αποξενώνουν τους φοιτητές από τον συνδικαλισμό, απομαζικοποιούν τους συλλόγους, στις συνειδήσεις πολλών φοιτητών συνδέουν τη συλλογική διεκδίκηση και την πολιτικοποίηση με τις πιο απωθητικές σκηνές μικροπολιτικής και τραμπουκισμών. Η βία και οι ξυλοδαρμοί ανάμεσα σε πολιτικές οργανώσεις λοιδορούν τις αξίες του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, που στη δύσκολη ιστορική τους διαδρομή στάθηκαν πάντοτε φρουροί των αγώνων του λαού απέναντι στην παρακρατική βία της δεξιάς.
Υπόβαθρο αυτής της αντιπαράθεσης είναι κατ’ ουσία η απολίτικη και ιδιοκτησιακή αντίληψη αυτών των δυνάμεων για την ηγεμονία στους φοιτητικούς συλλόγους, ηγεμονία όχι στη βάση της πειθούς στο πλαίσιο του μαζικού κινήματος, αλλά με όρους επιβολής του ισχυρού.
Έπαθλο αυτής της κόντρας είναι ένας παραπάνω τοίχος για αφισοκόλληση, μία παραπάνω σφραγίδα σε ένα πανό, μία παραπάνω ψήφος στις φοιτητικές εκλογές. Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε και στη διαδήλωση στις 6 Δεκέμβρη, όταν οι διάφορες ομάδες της ΕΑΑΚ, αυτοί δηλαδή που δήθεν παλεύουν «Ενιαία και Αριστερά» πιάστηκαν στα χέρια για τα ποιος θα κερδίσει την πρώτη σειρά στο μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων. Άλλωστε οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ, που τώρα καταγγέλλουν τους «τραμπούκους της ΠΚΣ», διαχρονικά επιχειρηματολογούν για την επίλυση των πολιτικών διαφορών μέσω της «οργανωτικής αντιπαράθεσης», δηλαδή με τη βία. Αυτό φυσικά όχι δημόσια σε μαζικές, δημοκρατικές διαδικασίες και συνελεύσεις, αλλά στα πηγαδάκια όπου τονώνεται ο εφήμερος φανατισμός.
Αφορμή αυτή τη φορά για τα εκφυλιστικά φαινόμενα στάθηκε η ντροπιαστική ψήφιση από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ του bonus των 600 ευρώ της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα σώματα ασφαλείας, σε μια συγκυρία που υπερθεματίζεται ο διαχρονικά τρομοκρατικός ως και δολοφονικός χαρακτήρας της αστυνομοκρατίας και της κρατικής καταστολής. Και είναι τόσο έκδηλος ο ρόλος της αστυνομίας στα μάτια του λαού, που την ίδια στιγμή που το ΚΚΕ στη βουλή ψήφιζε το επίδομα, ο Οδηγητής, όργανο του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, δημοσίευε αφίσα που αποκαλούσε τα σώματα ασφαλείας «κτήνη με στολή», «κτήνη» που αν μη τι άλλο, «αξίζουν ένα εξακοσάρι», όταν ο λαός πεινάει και οι γιατροί «κοστίζουν»…
Το ίδιο παράδοξο είναι πως, στην πρόταση της ΕΑΑΚ στους φοιτητικούς συλλόγους για την καταγγελία της δολοφονίας του 16χρονου Ρομά, δεν υπήρχε κουβέντα για το προκλητικό επίδομα που εγκρίθηκε την ίδια μέρα, με αιτιολόγηση μάλιστα πως το πρωτεύον είναι να υπάρξουν κοινές αποφάσεις και όχι η γνωστοποίηση της στάσης των κομμάτων.
Εκεί σπρώχνουν τα ιδεολογικά αδιέξοδα αυτές τις δυνάμεις, όταν οι αναλύσεις της ΚΝΕ την μετατρέπουν σε υποζύγιο της κατασταλτικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας, ή σπρώχνουν την ΕΑΑΚ στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, στο στείρο αντικυβερνητισμό και τις αυταπάτες για «αριστερές κυβερνήσεις» στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν εν τέλει αυτές οι δυνάμεις συναντιούνται στα κάθε λογής «μετά θα λογαριαστούμε» και στην αναβολή των μαζικών αγώνων.
Η Φοιτητική Πορεία κατήγγειλε με ανακοίνωσή της από την πρώτη στιγμή τον αντιδημοκρατικό κατήφορο των δυνάμεων αυτών. Αποδεικνύεται ξανά με τρανταχτό τρόπο πως η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, η υπεράσπιση των δημοκρατικών και αγωνιστικών διαδικασιών, η μαζικοποίηση των φοιτητικών συλλόγων, η προβολή της αριστεράς και των ταξικών δυνάμεων μέσα στους συλλόγους περνάει αναπόφευκτα μέσα από την αντιπαράθεση και την απομόνωση των αντιλήψεων και πρακτικών τόσο της ΚΝΕ όσο και της ΕΑΑΚ, αλλά και κάθε δύναμης που εκφυλίζει τους φοιτητικούς συλλόγους, υιοθετεί και αναπαράγει πρακτικές ξένες και εχθρικές προς το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, τις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες και την αριστερά.
