Φονικά έργα ασυδοσίας
των κατασκευαστικών εταιρειών
H (νέα) κατάρρευση πολυόροφου κτιρίου στις 13 Μάρτη στην πυκνοκατοικημένη λαϊκή συνοικία Λάγος Άιλαντ, της κατά τα άλλα “οικονομικής πρωτεύουσας” της Νιγηρίας, με “επίσημο” απολογισμό μια εβδομάδα αργότερα 20 νεκρούς, 45 τραυματίες και δεκάδες εγλωβισμένους στα ερείπια, μόνο ως “τυχαίο περιστατικό” δεν μπορεί να εκληφθεί.
Την ώρα της τραγωδίας, πάνω από 100 άτομα, μαθητές και δάσκαλοι, βρίσκονταν στο κτίριο, που “στέγαζε” ένα νηπιαγωγείο, ένα δημοτικό σχολείο, διαμερίσματα και καταστήματα μικρεμπόρων, σύμφωνα με τους κατοίκους της περιοχής.
Από την πλευρά τους οι κρατικές και κυβερνητικές αρχές για δύο μέρες ποιούσαν την νήσσαν, τηρούσαν ένοχη σιωπή. Ο γενικός διευθυντής της κρατικής υπηρεσίας διαχείρισης έκτακτων αναγκών αρνήθηκε να μιλήσει για θύματα, επαναλαμβάνοντας μονότονα ότι ο αριθμός τους “βρίσκεται υπό επεξεργασία”και “διαψεύδοντας κατηγορηματικά την ύπαρξη περισσότερων από 100 εγκλωβισμένων παιδιών”.
Ωστόσο, μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή, η κυβερνητική επιχείρηση δημαγωγίας, εμπαιγμού και παραπλάνησης, (που συμπεριέλαβε και τις προκλητικές ανακοινώσεις πως “το κτίριο είχε κηρυχθεί παράνομο και κατεδαφιστέο από το 2017) ολοκληρώθηκε με τη δειγματοληπτική, για τα μάτια του κόσμου, κατεδάφιση των γύρω –επίσης ετοιμόρροπων- κτιρίων, στις 15 Μάρτη, προκειμένου να αποτραπούν τα χειρότερα.
Η κακοστημένη κυβερνητική οπερέτα βρήκε το συμπλήρωμά της στις κυνικές “αποκαλύψεις” ενός εκ των μεγαλύτερων εκπροσώπων μονοπωλιακών κατασκευαστικών εταιρειών στο Λάγος, ο οποίος τόνισε πως “η πλειονότητα των κτιρίων του κέντρου είναι παλιά και δεν ανταποκρίνεται στις ελάχιστες προδιαγραφές. Κατασκευάστηκαν πριν από πολλά χρόνια με υλικά κακής ποιότητας χωρίς την επίβλεψη διπλωματούχων μηχανικών”.
Παρόλα αυτά, πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια που συχνά υφίστανται μετατροπές-μπαλώματα στεγάζουν “λιγότερο ή περισσότερο ανεπίσημα” ανθρώπους του μόχθου, μικρές εμπορικές επιχειρήσεις ακόμα και δημόσιες υπηρεσίες…
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ασυδοσίας των μεγαλοκατασκευαστών που καταργούν ακόμα και τους στοιχειώδεις κανόνες δόμησης, με τις πλάτες της εκάστοτε κυβέρνησης, στο όνομα της “ανάπτυξης” και “της έλλειψης δημόσιων πόρων” για τη συντήρησή τους, η κατάρρευση των πολυόροφων κτιρίων-φέρετρων συνιστά προδιαγεγραμμένο διαχρονικό αντιλαϊκό έγκλημα.
