Στη δίνη μιας πολλαπλής κρίσης (οικονομικής, υγειονομικής και επισιτιστικής) βρίσκεται το Πακιστάν, που παροξύνεται από τις φονικές πλημμύρες των τελευταίων μηνών. Το ένα τρίτο της χώρας (μια έκταση εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων) εξακολουθεί να παραμένει βυθισμένο, τα θύματα ξεπερνούν πλέον τα 1700 (εκ των οποίων πάνω από 500 είναι μικρά παιδιά), ενώ καταστράφηκαν 1,4 εκατομμύρια σπίτια, δρόμοι, γέφυρες και άλλες (υποτυπώδεις) δημόσιες υποδομές.
Τουλάχιστον 33 από τα 220 εκατομμύρια του εξαθλιωμένου πληθυσμού έχουν επηρεαστεί από τις θεομηνίες, ενώ τα κρούσματα δερματικών και οφθαλμικών λοιμώξεων, διάρροιας, ελονοσίας, τύφου ακόμα και δάγκειου πυρετού αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο εξαιτίας (και) της έλλειψης πόσιμου νερού. Η υπουργός κλιματικής αλλαγής του χρεοκοπημένου Πακιστάν ομολόγησε πως “δεν έχουμε άλλο περιθώριο για να προσφέρουμε στήριξη στην οικονομία μας…Πάνω από 7 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και θα χρειαστούν χρόνια και χρόνια για την αποκατάσταση εκατομμυρίων ανθρώπων που είδαν τα σπίτια τους να καταστρέφονται”. Αξίζει να σχολιαστεί η απύθμενη υποκρισία της “προηγμένης δύσης” η οποία χύνει κροκοδείλια δάκρια για την “ανθρωπιστική κρίση” στο Πακιστάν προσφέροντας ψίχουλα για την ανοικοδόμησή του (816 εκ. δολάρια), όταν οι ζημιές υπολογίζονται σε πάνω από 30 δισ. Στο ίδιο μήκος κύματος ο “ευαίσθητος” γ.γ. του ΟΗΕ, Γκουτιέρες, ξεστόμισε πως “οι άνθρωποι που ζουν σε αυτά τα σημεία είναι 15 φορές πιο πιθανό να πεθάνουν από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής”.
