Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήλθε για μια ακόμα φορά μέσα στα χρόνια των μνημονίων να δείξει την αποτυχία του ΚΚΕ να προσελκύσει τη λαϊκή στήριξη, σε συνθήκες όπου η διαμαρτυρία ενάντια στην πολιτική των κυβερνώντων αστικών κομμάτων ογκώθηκε και το αστικό πολιτικό σύστημα γνώρισε κρίση και διάσπαση.
Το ΚΚΕ από τον Ιούνη του 2012, εν μέσω μεγάλου βρασμού και μεγάλων κινητοποιήσεων του ελληνικού λαού, λόγω της μνημονιακής θύελλας που είχε ξεσπάσει, έπεσε στο μικρότερο εκλογικό ποσοστό που έχει πάρει ποτέ στα μεταπολιτευτικά χρόνια [από τις 517.249 ψήφους (7,54%) των βουλευτικών εκλογών του 2009 και τις 536.105 (8, 48%) των βουλευτικών του Μάη του 2012 κατρακύλησε στις 277.227 (4,55%) ψήφους στις βουλευτικές του Ιούνη 2012] δεν έχει καταφέρει, ουσιαστικά, να ανακάμψει την εκλογική του δύναμη.
Το ΚΚΕ, στις μνημονιακές συνθήκες όχι μόνο δεν αύξησε (όπως θα ήταν αναμενόμενο) αλλά και έχασε σημαντικά σε επιρροή. Κι αυτό ασφαλώς είναι ένα επίμονο ερώτημα που ζητά απάντηση.
Τη μεγάλη εκλογική μείωση (-3,4%) που υπέστη το ΚΚΕ, περίπου 260.000 ψήφους μείον (το μισό της εκλογικής του δύναμης) από το 2012, δεν έχει καταφέρει, παρά ελάχιστα ουσιαστικά, να τις αναπληρώσει. Ακόμα και τώρα, σε συνθήκες μεγάλης φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ, έχασε στις ευρωεκλογές της 26ης Μάη περίπου 47.000 ψήφους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2014. Και οι αιτίες αυτής της παραμένουσας αφαίμαξης δεν είναι μόνο οι αυταπάτες που έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ για μια “κυβέρνηση της Αριστεράς”, αλλά και η πολιτική που ακολούθησε το ΚΚΕ πριν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, η ίδια η συνολική πολιτική απέναντι στα φλέγοντα ζητήματα του λαού στα χρόνια των μνημονίων.
Οι αιτίες που συνδέονται με την πολιτική του ΚΚΕ, αναμφίβολα απασχολούν και τους οπαδούς και τα μέλη του, ωστόσο, είναι ολοφάνερο πως η ηγεσία του αποφεύγει να μιλήσει γι’ αυτές, προσπαθεί να τις αποκρύψει και ακόμα να εμφανίσει ότι το ΚΚΕ προχωρεί με όλα καλά καμωμένα.
Αυτό μπορεί να το δει κανείς και στην ανακοίνωση της ΚΕ του για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, αλλά και στο Κάλεσμα της Κεντρικής Επιτροπής του για τη στήριξη του ΚΚΕ στις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιούλη. Και οι δύο ανακοινώσεις όχι μόνο σιωπούν για δυσμενές το εκλογικό αποτέλεσμα και το τι φταίει γι’ αυτό, αλλά αντίθετα δίνεται μια εξωραϊσμένη εικόνα του, αντίθετη προς την πραγματικότητα που αποτύπωσε η ευρωκάλπη για το ΚΚΕ, με εκτιμήσεις του είδους “σήμερα ευρύτερα λαϊκά στρώματα στέκονται πολύ πιο θετικά απέναντι στο ΚΚΕ”, ότι “είναι σημαντικό και θετικό το γεγονός ότι σε αυτές τις εκλογές εκφράστηκε μια τάση συμπόρευσης με το ΚΚΕ”.
Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι φανερό ότι, ζητώντας αγωνιωδώς στήριξη για τις εκλογές της 7ης Ιούλη, ύστερα από το δυσάρεστο αποτέλεσμά του στις ευρωεκλογές, προσπαθεί να διατηρήσει μια βιτρίνα, που είναι εμφανώς ραγισμένη, απευθυνόμενη κυρίως στον αριστερό κόσμο.
Όμως, πέρα του ότι η συγκολλητική ουσία για να την κρατήσει είναι παντελώς σαθρή, το ίδιο το περιεχόμενό της, δηλαδή η πολιτική του ΚΚΕ, είναι ένα μείγμα άρνησης μεγάλων λαϊκών αιτημάτων, αποδυνάμωσης του εργατολαϊκού αγώνα για τα λαϊκά προβλήματα και αναθεώρησης των επαναστατικών αρχών και της ιστορίας του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, που αποδιώχνει αριστερούς ανθρώπους και απομονώνει από τις λαϊκές μάζες.
Σ’ αυτό, ακριβώς, το περιεχόμενο της πολιτικής του ΚΚΕ και τις μορφές και τα χαρακτηριστικά που αυτό πήρε τα χρόνια των μνημονίων βρίσκονται οι αιτίες και της πτώσης της εκλογικής επιρροής του. Θα υπενθυμίσουμε εδώ μόνο ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά της λανθασμένης και ζημιογόνας για το εργατικό και λαϊκό κίνημα πολιτικής του:
Πρώτο, τη θέση άρνησης του αντιμνημονιακού αγώνα που υιοθέτησε το ΚΚΕ με την περίφημη διατύπωση της ηγεσίας του ότι το “μνημόνιο-αντιμνημόνιο είναι ένα κάλπικο δίλημμα”! Μια θέση που συνδυάζονταν, μάλιστα, με την υποβάθμιση της διεκδίκησης των λαϊκών αιτημάτων σήμερα κάτω από τη δικαιολογία ότι αυτά μπορούν να βρουν λύση μόνο όταν γίνει “λαϊκή εξουσία”.
Αυτή η καταστροφική πολιτική είχε πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα: υπόσκαπτε τον αγώνα για τα λαϊκά αιτήματα αλλά και την πάλη για να μην περάσουν και για να ανατραπούν τα μνημόνια. Άφησε έδαφος σε δυνάμεις σαν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε δυνάμεις της ακροδεξιάς (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή κλπ.) να καπηλεύονται τον ζωτικής σημασίας αντιμνημονιακό αγώνα. Οι συνέπειες αυτής της στάσης ήταν αφενός ο αριστερός και λαϊκός κόσμος που εξεγείρονταν ενάντια στα μνημόνια να τραβηχτεί, κυρίως, από τον ΣΥΡΙΖΑ (που με άξονα την καπηλεία του αιτήματος για κατάργηση των μνημονίων έγινε κυβέρνηση), αλλά και από τα κόμματα της ακροδεξιάς (που και γι’ αυτό το λόγο υφάρπαξαν τη λαϊκή ψήφο και δυνάμωσαν).
Αυτή η στάση του συμπληρώθηκε και από μια καιροσκοπική πολιτική με την κατάθεση στη Βουλή, την επαύριο που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, σχεδίου νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων. Αυτή η κίνηση δεν έδειξε μόνο το αλλοπρόσαλλο της πολιτικής του ΚΚΕ αλλά και πως η ηγεσία του ΚΚΕ εμφορείται και αυτή από τη ρεφορμιστική αντίληψη των κοινοβουλευτικών αυταπατών, καθώς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε τον κόσμο λέγοντας ότι με ένα νόμο θα καταργήσει τα μνημόνια και η ηγεσία του ΚΚΕ ακολουθώντας, υπέδειξε κάτι ανάλογο καταθέτοντας σχέδιο νόμου για να ψηφίσει η αστική Βουλή την κατάργηση των μνημονίων!
Δεύτερο, σε μια περίοδο όπου τα χρόνια των μνημονίων η χώρα πέρασε σε καθεστώς ασφυκτικής κηδεμονίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ και αποκαλύφθηκε με τον πιο χτυπητό τρόπο το μεγάλο κεντρικό πολιτικό ζήτημα της εξάρτησης και της καταδυνάστευσης της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σε μια περίοδο όπου το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας αγκάλιασε τις πλατιές μάζες του λαού, η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ πορεύτηκε και πορεύεται με μια θέση που αρνείται την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και στρέφεται κατά του παλλαϊκού αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.
Και αυτή η θέση του άφησε χώρο και στον ΣΥΡΙΖΑ, που πριν γίνει κυβέρνηση δημαγωγούσε κι αυτός με το σύνθημα για εθνική ανεξαρτησία, και πολύ περισσότερο σε φασιστικές δυνάμεις, όπως η Χρυσή Αυγή που το καπηλεύονται, να τραβούν στην επιρροή τους κόσμο.
Και αυτή η θέση του ΚΚΕ, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το κύριο αίτημα του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, όχι μόνο το αποξενώνει από τις λαϊκές μάζες, αλλά και επιτρέπει σε αντιδραστικές δυνάμεις να δημοκοπούν με τα δίκαια εθνικά αιτήματα και τα αισθήματα του λαού μας και να τον χειραγωγούν.
Τρίτο, σε μια περίοδο όπου η μνημονιακή λαίλαπα που εξαπέλυσαν η ιμπεριαλιστική τρόικα και οι ντόπιες υποτακτικές κυβερνήσεις απαιτούσε τη μεγαλύτερη δυνατή, την πιο μαζική και ενιαία συσπείρωση των εργαζομένων και του λαού σε αντιμνημονιακές και αντιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις και, παράλληλα, την καλύτερη συνδικαλιστική οργάνωσή του, η ηγεσία του ΚΚΕ εφάρμοσε μια πολιτική αποδυνάμωσης των λαϊκών αγώνων και της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων. Εφάρμοσε την πολιτική της διάσπασης των κινητοποιήσεων πραγματοποιώντας ξεχωριστές διαδηλώσεις και συλλαλητήρια.Την πολιτική της υποβάθμισης και άρνησης αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων για την εθνική ανεξαρτησία.
Επιδόθηκε σε μια πρακτική διάλυσης συνδικαλιστικών διαδικασιών (διάλυσης συνεδρίου ΓΣΕΕ, ΟΙΥΕ) και πρόσκλησης του αστικού κράτους να επέμβει σε συνδικάτα για να διορίσει διοικήσεις. Σε μια πρακτική που απωθεί τους εργαζόμενους από τη συνδικαλιστική οργάνωση.
Όλα αυτά δεν μπορούσαν να μην έχουν την αρνητική αντανάκλασή τους και στη δική του επιρροή στον κόσμο.
Τέταρτο, απέναντι στη μαύρη αντίδραση και στις αστικές δυνάμεις που λυσσομανούν ενάντια στην κομμουνιστική ιδεολογία και συκοφαντούν τα ιστορικά επιτεύγματα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, η ηγεσία του ΚΚΕ, κρατώντας εδώ και δεκαετίες τα νήματα της αναθεώρησης των επαναστατικών αρχών του κομμουνιστικού κινήματος που το οδήγησαν στη σημερινή μεγάλη υποχώρησή του, απαντά με μια αναθεώρηση της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, βγάζοντας λάθος όλη την πολιτική που ακολούθησε το κομμουνιστικό κίνημα στα χρόνια της επαναστατικής πορείας και ανόδου του.
Αναθεωρώντας και βγάζοντας σκάρτο το κομμουνιστικό κίνημα της περιόδου των ιστορικών επιτυχιών και νικών του, η ηγεσία του ΚΚΕ έρχεται να βάλει πλάτη στην επιχείρηση κατεδάφισής του που διεξάγουν οι αντιδραστικοί και να υποσκάψει τις βάσεις και την πάλη για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Αυτή η ιδεολογικοπολιτική κατεύθυνσή της έχει βαθύτερη-μακροπρόθεσμη επιζήμια επιρροή στην υπόθεση του κομμουνιστικού κινήματος, στρέφεται ενάντια στα επαναστατικά θεμέλιά του, σκορπίζει μεγαλύτερη σύγχυση και αποθαρρύνει τον αριστερό κόσμο, απωθεί τους αγωνιστές που εμπνέονται από την ηρωική ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Έχει αρνητική επίδραση και διώχνει τον κόσμο της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος.
Τα τέσσερα παραπάνω βασικά -και πιο εξόφθαλμα σήμερα- χαρακτηριστικά της πολιτικής δείχνουν βασικούς λόγους της φθίνουσας και καθηλωμένης επιρροής του ΚΚΕ. Αλλά όχι μόνο αυτό. Δείχνουν και γιατί η πολιτική του ΚΚΕ δεν εκφράζει και δεν μπορεί να εκφράσει τους κομμουνιστές και τον αριστερό κόσμο.
Ο αριστερός κόσμος, η εργατική τάξη και ο λαός μας έχει ανάγκη από μια πραγματική αριστερή πολιτική. Και στήριξη της πραγματικής αριστερής πολιτικής σημαίνει και αποδοκιμασία της πολιτικής που προωθεί η ηγεσία του ΚΚΕ.
